احیاگر معروف

رونمایی از یادداشت رهبر انقلاب بر کتاب داستانی «تَن تَن و سندباد»

در مراسم دومین پاسداشت هنر و ادبیات انقلاب اسلامی که صبح امروز (دوشنبه) در مؤسسه‌ی پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی برگزار شد، از یادداشت حضرت آیت‌الله خامنه‌ای بر کتاب داستانی «تَن تَن و سندباد» نوشته‌ی آقای محمد میرکیانی رونمایی شد.
در این مراسم که از سوی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای و با عنوان «نشست تخصصی ادبیات کودک و نوجوان از منظر رهبر انقلاب اسلامی» برگزار شد، جمعی از شخصیت‌های فرهنگی و ادبی حضور داشتند.
 
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این یادداشت که در آبان ماه ۱۳۷۳ به نگارش درآمده مرقوم داشته‌اند:

بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
ـ‌ من هم همین قصّه را همیشه تعریف می‌کردم! حیف که خیلی‌ها آن را باور نداشتند. حالا خوب شد، شاهد از غیب رسید! راوی این حکایت که خود همه چیز را به چشم خود دیده، حکایت تن تن و سندباد را چاپ کرده است. حالا دیگر کار من آسان شد! همین بس است که نسخه‌ی این کتاب را به همه‌ی بچه‌ها بدهم . .

*****************************************************************

گفت‌وگو با محمد میرکیانی، نویسنده کتاب «تن‌تن و سندباد»

خانواده‌ها باید فرزندان را هوشیار بار بیاورند

«من هم همین قصه را همیشه تعریف می کردم! حیف که خیلی ها آن را باور نداشتند. حالا خوب شد، شاهد از غیب رسید!» این بخشی از یادداشت کوتاهی است که رهبر انقلاب بعد از خواندن کتاب «تن‌تن و سندباد» در وصف این اثر نوشته‌اند. تن‌تن و سندباد کتابی داستانی برای مخاطب نوجوان است که در ابتدای دهه‌ی هفتاد با موضوع «تهاجم فرهنگی» نگاشته شد. محتوای ارزشمند، پیرنگ داستانی قوی و زبان استعاری از ویژگی‌های ممتاز این اثر ارزشمند است. در آستانه‌ی رونمایی از یادداشت رهبرانقلاب بر این کتاب، پایگاه اطلاع‌رسانی KHAMENEI.IR گفت‌و‌گویی با نویسنده‌ی کتاب، آقای محمد میرکیانی تریتب داده است. نویسنده‌ای که در کارنامه‌ی ادبی خود کتاب‌هایی همچون «قصه‌ی ما مثل شد»، «پهلوان حیدر» و «قند و پند» را نیز دارد.

* چه شد که شما به حوزه‌ی داستان کودک و نوجوان علاقه پیدا کردید و به این حوزه وارد شدید؟
ادبیات کودک و نوجوان، ادبیات پایه‌ای و ریشه‌ای است. من تقریباً از اوایل جوانی علاقه‌ی وافری به نوشتن داشتم، به‌دلیل اینکه در ایام نوجوانی، کارگر چاپخانه بودم. قدیم‌ها کارگر چاپخانه، بعد از نویسنده یا مترجم، اولین کسی بود که متن را می‌خواند. از همین‌جا به ادبیات علاقه‌مند شدم. البته کار اصلی‌ام برای نوشتن را بعد از انقلاب شروع کردم. مسجدی بود به اسم مسجد نبوی که در آنجا کار تئاتر را شروع کردم. یکی دو سال بعد، شروع به نوشتن قصه کردم. تقریباً اسفندماه سال ۱۳۶۰ بود که داستانی نوشتم به اسم «قلعه‌ی شاه مال منه». این داستان مبنای ورودم به صداوسیما شد. اولین برنامه‌ای هم که شروع کردم، برنامه‌ی «قصه‌ی ظهر جمعه» بود. در آن دوران با آقای رهگذر آشنا شدم و همان آشنایی مبنایی شد برای نوشتن در عرصه‌ی ادبیات کودک و نوجوان.

در رابطه با اینکه چرا برای این گروه سنی می‌نویسم، باید بگویم معمولاً هنرمندان و نویسندگان این حوزه هرکدام به‌دلایلی وارد آن می‌شوند. اولین و مهم‌ترین دلیلش این است که با این گروه می‌توانند ارتباط برقرار کنند؛ یعنی به‌راحتی می‌توانند وارد فضا یا دنیای ذهنی مخاطب شوند. وقتی توانستند وارد دنیای ذهنی مخاطب شوند، می‌توانند با آن حرف بزنند و ارتباط برقرار کنند و زندگی، هستی، معارف و اندیشه را برایشان تعریف کنند. علت اصلی فعالیت من در عرصه‌ی ادبیات کودک و نوجوان هم همین بود؛ یعنی گروهی بود که می‌شناختمشان و می‌توانستم با آن‌ها ارتباط برقرار کنم. علاوه بر این، حوادث و ماجراهای دوران کودکی و نوجوانی‌ام را خوب به یاد داشتم و این‌ها برای کار بهتر، به من کمک می‌کرد.

* نکته‌ی حائز اهمیت این است که ادبیات نوجوان یکی از مهم‌ترین عرصه‌های ادبی است که می‌تواند بر هویت نسل آینده تأثیرگذار باشد. در مورد اهمیت این موضوع توضیح دهید و اینکه چرا در ایران این موضوع ضعیف است؟
دوره‌ی نوجوانی، دوره‌ی تفکر و یافتن فلسفه‌ی زندگی است. دوره‌ی بایدها و نبایدهاست. دوره‌ی اندیشه است. دوره‌ای است که نوجوان به من وجودی خودش و به چراها خیلی فکر می‌کند. زندگی چرا این‌‌گونه است، من در آینده چرا باید آن‌گونه شوم، چرا این‌طور فکر کنم، چرا این لباس‌ها را بپوشم، چرا این غذاها را بخورم و... برای همین، سرمایه‌گذاری اصلی در دنیا، روی گروه سنی نوجوان انجام می‌گیرد.

فضای کار برای دوران کودکی، دوره‌ی آموزشی است؛ یعنی در حقیقت، مخاطب شما تحت‌تأثیر پیام‌های آموزشی مستقیم، راحت‌تر قرار می‌گیرد. روشن‌تر عرض کنم، خردسال و کودک راحت‌تر حرف نویسنده را می‌فهمند. دوران نوجوانی اما این‌گونه نیست. دوره‌ی نوجوانی دوره‌ی چندوچون است. برای همین، نوشتن برای نوجوانان، به‌مراتب دشوارتر از نوشتن برای کودکان است. البته من برای همه‌ی رده‌های سنی نوشته‌ام؛ هم برای کودک و هم برای نوجوان. منتها چون دوره‌ی نوجوانی دوره‌ی منطق و اندیشه و فلسفه است، فرد به‌سادگی تحت‌تأثیر پیام یا اندیشه‌ی نویسنده قرار نمی‌گیرد. به ‌همین علت، تعداد نویسندگان نوجوان کمتر است.

* در سال‌های اخیر، رهبر انقلاب تأکید داشتند که تولید محصولات فرهنگی‌مان، مخصوصاً برای کودک و نوجوان، باید افزایش پیدا کند؛ چراکه محصولات غربی در این حوزه زیاد است، اما محصولات بومی خیلی کم هستند. رفتار مسئولان را در زمینه‌ی تولید محصولات فرهنگی برای این رده‌ی سنی، چگونه ارزیانی می‌کنید؟ چرا محصولات فرهنگی ما نسبت‌به دهه‌ی شصت و هفتاد، کاهش پیدا کرده است؟
دلایل مختلفی دارد. اولاً در دهه‌ی شصت، ما در فضای تولید محصول فرهنگی، رقیب نداشتیم. شبکه‌های مجازی، ماهواره‌ها، اینترنت و... نبود. مسئولین کشور هم به‌دلیل اینکه هنوز نظام تثبیت نشده بود، دائم دغدغه‌ی فعالیت‌های فرهنگی داشتند و فکر می‌کردند بهترین راه تثبیت نظام، تولید کالای فرهنگی است. با گذشت زمان و تصور اینکه دیگر تهدیدات فرهنگی تمام شده است، سطح تولید محصولات فرهنگی کودک و نوجوان هم کاهش یافت و در نهایت به فراموشی سپرده شد.

ثانیاً مدیریت فرهنگی ما قوی نیست. در دنیا دوره‌ای بود که تولید محصول فرهنگی یک کار شخصی محسوب می‌شد، مثلاً یک نفر تابلویی برای خودش می‌کشید یا یک نفر برای خودش کتابی می‌نوشت یا شعری می‌گفت، ولی با گذشت زمان، برای اینکه محصول فرهنگی به دست مخاطب برسد و تکثیر شود، نیاز به مدیریت فرهنگی به وجود آمد. امروزه در دنیا، پشت هر کتاب یا فیلم خوبی که تولید می‌شود، یک مدیر توانمند وجود دارد. موج‌های سنگین تبلیغاتی برای محصولشان ایجاد می‌کنند و با آدم‌های مختلف راجع‌به آن اثر گفت‌وگو می‌کنند و به این ترتیب، اثرشان به‌عنوان یک محصول فرهنگی مطرح می‌شود. متأسفانه در سال‌های اخیر، مدیریت فرهنگی ما ضعیف بوده است.

* شما در ابتدای دهه‌ی هفتاد، کتاب «تن‌تن و سندباد» را نوشتید. ماجرای نوشتن آن چه بود و چرا احساس کردید باید چنین کتابی با این مضمون نوشته شود؟
من از سال ۶۱ تا ۷۲ سردبیر و نویسنده‌ی قصه‌ی ظهر جمعه‌ی رادیو بودم. خیلی از داستان‌ها را در آن زمان من می‌نوشتم یا بازنویسی و تنظیم رادیویی می‌کردم. یکی از کارهایی که مجبور بودم برای رادیو انجام بدهم، این بود که هر هفته یک قصه بنویسم. برای این کار به متون کهن فارسی مراجعه می‌کردم. درباره‌ی فضاها، آدم‌ها، قهرمان‌ها، سرزمین‌های دور و نزدیک و مخصوصاً فضاهای خاصی که در ادبیات کهن و عامیانه‌ی ما راجع‌به جاده‌ی ابریشم بود، مطالعه می‌کردم. در اوایل دهه‌ی هفتاد که رهبر انقلاب بحث تهاجم فرهنگی را مطرح کردند، کتاب «تن‌تن و سندباد» را نوشتم که فکر می‌کنم اولین رمانی بود که راجع‌به تهاجم فرهنگی نوشته شده است.

البته در این داستان همه‌ی شخصیت‌ها یکسان نیستند. مثلاً شخصیت تن‌تن که او را یک جهان‌گرد می‌شناسند (که البته از نظر من جهان‌گیر است، نه جهان‌گرد) و بچه‌ها هم دوستش دارند و طرفدار هم زیاد دارد، نماد یکی از قدرت‌های غرب است. تن‌تن نماد یک نوجوان آمریکایی شیرین و باهوش است. یا کاپیتان هالوک نماد قدرت نظامی آن‌هاست. پرفسور نماد اندیشه و فکر و فناوری آن‌ها و سگ پشمالو نماد سبک زندگی آن‌هاست. ما که در زندگی‌مان سگ نداریم که وارد زندگی‌مان شود. این‌ها شخصیت‌هایی هستند که همه‌جای دنیا می‌روند. من تصور کردم که در مقابل این شخصیت‌ها، باید شخصیت‌های داستانی را قرار بدهیم که آن‌هم بتواند همه‌جای دنیا برود. دیدم شخصیتی که ما داریم، سندباد داستان «هزارویک شب» است. البته این سندباد با آن کارتونی که ژاپنی‌ها درست کرده‌اند، تفاوت دارد. سندباد سفرش را از ۳۵سالگی شروع می‌کند، نه از نوجوانی.

* بعد از نوشتن کتاب، چه حاشیه‌هایی به وجود آمد؟
خیلی از همکاران بنده خوش‌شان نیامد. به ‌نظرشان می‌آمد این کار، کتاب‌سازی است. خیلی وقت‌ها که می‌خواهند بگویند کاری ارزش فرهنگی ندارد، می‌گویند کتاب‌سازی شده است. می‌گفتند میرکیانی کتاب‌سازی کرده است و این شخصیت‌ها را داخل داستان قرار داده است تا جذابیت ایجاد کند، درحالی‌که من واقعاً نیازی به این موضوع نداشتم. هدف اصلی‌ام این بود که تهدید فرهنگی که احساس می‌کردم وجود دارد، به مخاطب و جامعه منتقل کنم.

* گویا سال‌ها گذشت تا این دوستان متوجه موضوع تهاجم فرهنگی شدند.
بله، این ما هستیم که باید هوشیار باشیم. یکی از کارهایی که غربی‌ها برای تسلط بر دنیا انجام می‌دهند، «یکسان‌سازی فرهنگی» است. برای اینکه این کار انجام شود، باید مابقی مردم دنیا مثل آن‌ها فکر و زندگی کنند تا از این طریق، آن‌ها بتوانند محصولات خودشان را بفروشند. در حقیقت راه تسلط اقتصادی، تسلط فرهنگی است. تا فکر یک جامعه را تغییر ندهند، نمی‌توانند محصول خود را بفروشند. این یک واقعیت است. مثلاً اینترنت که می‌آید، بخشی از آن، توسعه‌ی محصولات آن‌هاست و بخشی دیگر، تبلیغ و ترویج فکر و اندیشه‌ی آن‌ها. ما هم می‌توانیم از این امکان استفاده کنیم، به‌شرطی که واقعیت را درک کنیم. واقعیت این است که تهاجم فرهنگی را باور کنیم. تهاجم فرهنگی وجود دارد. از قبل هم وجود داشته، منتها حالا چندلایه و پیچیده شده است.

یک زمان آن‌ها علیه اسلام محصول تولید می‌کردند، بعد علیه انقلاب محصول تولید کردند و حالا علیه ایران هم فیلم می‌سازند، مثل فیلم «سیصد». برای اینکه فهمیده‌اند اندیشه‌ای در مقابل اندیشه‌ی آن‌ها وجود دارد. بنابراین ما هم باید در مقابل آن‌ها برنامه‌ریزی کنیم و نقاط قوت و ضعف خودمان را به‌درستی بشناسیم. همین حوزه‌ی ادبیات کهن که بنده در آن کار می‌کنم، یکی از نقاط قوت فرهنگی ماست که مانع از یکسان‌سازی فرهنگی و تبلیغ فرهنگ غرب می‌شود. غرب به‌شدت به‌دنبال از بین بردن خرده‌فرهنگ‌هاست، چون این خرده‌فرهنگ‌ها هستند که موجب پایداری فرهنگ و هویت می‌شوند. «تن‌تن و سندباد» هم در حقیقت برآمده از همین خرده‌فرهنگ شرقی و ادبیات عامه و کهن خودمان است.

ایران از آن جهت برای غرب اهمیت دارد که در چهارراه جاده‌ی ابریشم قرار داشته و نقطه‌ی طلایی تمدن‌های بزرگ جهان است. بنابراین آن‌ها سعی دارند بر آن تسلط پیدا کنند، چون اگر بر ایران تسلط پیدا کنند، بر کل منطقه دست پیدا می‌کنند. از منظر اقتصادی و سیاسی نیز اهمیت ایران قابل ملاحظه است. واضح است که همواره نمی‌توانند با لشکرکشی به اهداف خود دست پیدا کنند و ایران را تحت سلطه قرار دهند. بنابراین از طریق فرهنگ این کار را انجام می‌دهند. محصول فرهنگی تولید می‌کنند و از این راه هم درآمد کسب می‌کنند، هم فرهنگ و فکر خود را تبلیغ می‌کنند و هم موجب از بین بردن فرهنگ ملی ما می‌شوند.

* در اوایل دهه‌ی هفتاد، در بدو ورود پدیده‌ای به نام ماهواره، گویا شما خیلی زودتر از برخی مدیران فرهنگی متوجه تهدید فرهنگی علیه ما شدید و شروع به نگارش کتاب «تن‌تن و سندباد» کردید. اگر بخواهید توصیه‌ای برای این روزها داشته باشید، چه می‌گویید؟
بهترینش به نظر من، همان بصیرت است. بصیرت برای نوجوانان و خانواده‌های ما حرف اول را می‌زند. اولاً خانواده‌ها باید فرزندان ما را هوشیار بار بیاورند. در سرمایه‌داری غرب، هیچ‌کاری بدون هدف انجام نمی‌شود. به قول خودشان، برای سنت‌سنت‌شان برنامه‌ریزی می‌کنند. بنابراین تولید فکر و فرهنگ، تولید فیلم و سریال و پویانمایی، راه‌اندازی شبکه‌های ماهواره‌ای، برگزاری جشنواره‌های هنری و علمی بین‌المللی، همه و همه با قصد و هدفی انجام می‌شود. بهترین راه مقابله آن است که ما در برابر آن هوشیار باشیم و بصیرت داشته باشیم.

دوم آنکه براساس اولویت‌ها و نیازهای کشور و جامعه، تولید کنیم. باید قدم‌هایمان را حساب‌شده برداریم؛ یعنی اگر از ما پرسیدند که این داستان، این فیلم یا این سریال برای چه ساخته شده است، باید دلیل و هدف قانع‌کننده‌ای داشته باشیم. البته متأسفانه در حال حاضر این‌گونه نیست. هر محصولی به‌صرف اینکه محصولی فرهنگی است، قابل ارائه نیست. کمااینکه هر غذایی به‌صرف اینکه اسمش غذاست، قابل خوردن نیست. برای غذای جسم کودکانمان تا چه‌اندازه اهمیت قائل هستیم، اما به غذای روح آن‌ها اهمیت نمی‌دهیم. خانواده‌ها باید قبل از اینکه اتفاقی بیفتد، متوجه خطر فرهنگی موجود بشوند.

سوم آنکه باید به تاریخ خودمان (تاریخ ملی و تاریخ اسلامی‌مان)، ادبیات کهن و عامه‌مان و همچنین شناخت عناصر فرهنگی‌مان، توجه بیشتری داشته باشیم. مثلاً ما در فرهنگ ملی‌مان چیزی به نام «ضرب‌المثل» داریم. این ضرب‌المثل‌ها در حقیقت امربه‌معروف و نهی‌ازمنکرند. همان سبک زندگی اسلامی-ایرانی‌اند. در آن‌ها امانت‌داری و منظم بودن، دست‌درازی نکردن به اموال غیر، آداب معاشرت درست با دیگران، رعایت حق‌الناس و... وجود دارد. همه‌ی این‌ها امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر هستند. گسترش همین فرهنگ و ادبیات عامه و قدیمی، موجب پایداری فرهنگی کشور می‌شود. متأسفانه در فیلم‌ها و سریال‌های خودمان، از این تلمیحات و اشارات خیلی کم بهره می‌بریم و برعکس، از تلمیحات وارداتی استفاده می‌کنیم. مثلاً در فلان سریال، یکی از شخصیت‌ها به دیگری می‌گوید «تو فکر کردی سوپرمنی». تلمیحات در حقیقت نمک یک زبان و فرهنگ محسوب می‌شوند. این‌ها را نباید از فرهنگ‌های دیگر گرفت.

در غرب، گاهی هزینه و زمان زیادی صرف می‌کنند تا یک اصطلاح جا بیفتد. مثلاً شکسپیر در نمایشنامه‌ی «هملت» می‌نویسد: «بودن یا نبودن، مسئله این است.» چقدر این جمله را در آثار فرهنگی و هنری خودشان تکرار کردند تا آن را در فکر جامعه جا بیندازند. حالا دیگر ما هم این جمله را می‌دانیم. در ادبیات ملی ما، کلی از این عبارات حکمت‌آمیز و پندآموز و جملات نغز وجود دارد، خیلی بیشتر و بهتر و حکیمانه‌تر از جملات تمدن غرب. مثلاً «خدایا از تو می‌خواهم که چیزی نخواهم.» اما متأسفانه این‌ها در تولیدات فرهنگی ما اصلاً وجود ندارد، درحالی‌که منبع اصلی تولید فکر و فرهنگ، ادبیات است. ما اگر با ادبیات غنی خودمان آشنا نباشیم، نمی‌توانیم حرف بزنیم. کسی که مطالعه نداشته باشد، از دایره‌ی واژگانی کمی برخوردار است و بنابراین نمی‌تواند به‌خوبی حرف بزند. حتی مدیران فرهنگی ما را هم می‌توانید این‌گونه امتحان کنید. مدیران فرهنگی زیادی را دیده‌ام که موقع سخنرانی، متنی را مثل انشای بچه‌دبستانی‌ها، جلوی چشمشان می‌گیرند و از روی آن می‌خوانند. معلوم است این مدیر فرهنگی، نه از ادبیات چیز خاصی می‌داند و نه اینکه مطالعه‌ی چندانی داشته است. واضح است که اساساً این فرد توانایی تأثیرگذاری بر فلان هنرمند را نخواهد داشت.

بنابراین آن چیزی که من در این کتاب دنبال آن بوده‌ام، هوشیاری نسبت‌به زندگی، ایران و اتفاقات جاری در دنیاست تا بچه‌ها بتوانند با خواندن این کتاب، متوجه یک مسیر تاریخی درست شوند. مثلاً در جایی از این کتاب، گفت‌وگویی بین رستم و تارزان وجود دارد. تارزان به رستم می‌گوید «غریبه تو اینجا چه‌کار می‌کنی؟» رستم می‌گوید «آن زمانی که در مغرب‌زمین اصلاً خبری نبود، من اینجا داشتم گورخر شکار می‌کردم.» هدفم این بود که با این گفت‌وگو نشان بدهم که تمدن ماست که پیشینه‌ای تاریخی دارد، وگرنه از کشف آمریکا فقط سیصد سال می‌گذرد. نوجوان ما باید این را بداند. باید بداند که در دنیا، ما حرف برای گفتن داریم و حالا که حرف برای گفتن داریم، نباید خیلی راحت تحت‌تأثیر حرف دیگران قرار بگیرد. البته ما هیچ‌گاه ستیزه‌جو نبوده‌ایم. آن‌ها همیشه ستیزه‌جو بوده‌اند و جنگ‌ها را همیشه آن‌ها راه انداخته‌اند، مخصوصاً در صد سال اخیر. ما فقط در مقابل تهاجمات آن‌ها، ایستادگی کرده‌ایم.

* سؤال آخر اینکه کار بعدی که در دست دارید، چیست؟
مدت‌هاست که موضوعی برای نوشتن، ذهن من را مشغول کرده و آن‌هم نگارش رمانی جذاب درباره‌ی انقلاب اسلامی است. رمانی که جذاب باشد و مخاطبش هم کودکان باشند، کار خیلی سختی است. دوست دارم رمانی بنویسم که بچه‌ها با آن ارتباط برقرار کنند و آن را بخوانند. درباره‌ی دفاع مقدس الحمدالله کارهای خوبی شده است که البته کافی نیست، اما به‌هرحال کارهای خوبی انجام شده، اما درباره‌ی انقلاب اسلامی هنوز این اتفاق نیفتاده است. ان‌شاءالله خدا کمک کند و بتوانم این کار را انجام بدهم.

ماجرای مسلمان شدن کریستینا بیکر، خبرنگار مشهور آلمانی

کریستینا بیکر ۴۳ ساله، مجری سابق ام تیوی در لندن، کسی که زندگی آزاد غربی را رها کرده و به اسلام روی آورده است.
نقطه عطف زندگی کریستینا، ملاقات او با بازیکن مسلمان پاکستانی کریکت، عمران خان بود که در سال ۱۹۹۲ در اوج زندگی حرفه ای کریستینا رخ داد. عمران خان، او را به پاکستان برد و کریستینا آنجا با سبک زندگی سرشار از معنویت و محبت مسلمانان از نزدیک آشنا شد. کریستینا در این رابطه می گوید: گرچه رابطه ما دوام نداشت ولی من شروع به مطالعه درباره عقاید مسلمانان کردم و درنهایت مسلمان شدم. به خاطر شغلم، برای مصاحبه با خوانندگان موسیقی راک سفر می کردم و از هر نوع هوا و هوسی پیروی می کردم و اینجا بود که در درونم احساس پوچی می کردم. اما زمانی که اسلام به زندگی من هدف داد، من احساس اغنا و رضایت درونی پیدا کردم.

در غرب، ما به خاطر مسائل پیش پا افتاده و کم اهمیت مانند نوع لباسی که می پوشیم در فشار و اضطراب هستیم، ولی در اسلام، مسلمان واقعی باید به اهداف والا که همان رضایت خداوند است، بیندیشد. این کاملترین تفاوت ارزشهای غربی با اسلام است. من در سبک زندگی قبلی، احساس پوچی می کردم و فهمیدم که اسلام نجات بخش زندگی انسان است. تبعیت از خدای واحد، زندگی انسان را پاکتر و خالصتر می کند و شما مجبور نیستید از هر هوا و هوس زودگذری پیروی کنید.

من در آلمان در یک خانواده پروتستان نه چندان مذهبی بزرگ شدم. قبلاً مشروبات الکلی مصرف می کردم و به مهمانی های مختلط می رفتم. اما الان فهمیدم که انسان برای اینکه زندگی پس از مرگ خوبی داشته باشد باید در این دنیا عمل صالح انجام دهد. ما، مسئول کارهای خودمان هستیم.

مسلمانان سفید پوست بیشتر از کسانی که مسلمان بوده اند تحت تبعیض قرار می گیرند، این موضوع برای کریستین بیکر اتفاق افتاده است. او می گوید در آلمان یک نوع اسلام هراسی وجود دارد. من زمانی که مسلمان شدم کارم را از دست دادم. یک سری حملات جرایدی علیه من بود با این زخم زبان که تمام مسلمانان از تروریست حمایت می کنند. به من بهتان زده شد. حالا مجری NBC اروپا هستم.
من خودم را یک مسلمان اروپایی می نامم که با شخص مسلمان متولد شده متفاوت است. به عنوان یک مسلمان اروپایی هر چیز را مورد پرسش و پاسخ قرار می دهم و کورکورانه نمی پذیرم.

آنچه که من عاشق آن هستم مهمان نوازی و صمیمیت جوامع مسلمان است. لندن بهترین مکان برای مسلمانان اروپایی است و اینجا فرهنگ فوق العاده اسلامی وجود دارد و من بسیار از این موضوع خوشحال هستم.









کریستن بیکر که یک کتاب از سفر معنوی خود تحت عنوان از ام تی وی به مکه نوشته است معتقد است نسل جدید مسلمانان مستقل و مدرن می توانند با همدیگر به جهان نشان دهند اسلام آن چیزی نیست که من با آن بزرگ شدم، اسلامی که ادعا می شود حقوق زنان را لگد کوب می کند.

او می گوید من زنانی را می شناسم که مسلمان متولد شده اند و سرخورده گشته اند و بر علیه اسلام شوریده اند. وقتی که عمیق تر فکر می کنید می بیند آنها بر علیه عقیده شان نشوریده اند بلکه بر علیه فرهنگشان برخواسته اند.
قوانینی مانند ازدواج با هم طبقه و عدم اهمیت تحصیل دختران و در نتیجه ازدواج زودتر و.. کدام یک از اینها در قران آمده است؟ هیچ یک.

بسیاری از جوانان مسلمان رویکرد معنوی و منطقی را دوباره کشف کرده اند، رویکردی که عاری از تعصبات فرهنگ های نسل قدیمی است؛ این که من چگونه می خواهم زندگی کنم و زیبایی اسلام واقعی را به جهانیان نشان دهم.


منبع:سایت باحجاب

توصیه‌ای به دختران عزیزم!

امروز، بحمداللَّه، در همه کشور، دانشگاه و حوزه علمیه وجود دارد و دختران جوان، در بخشهای مختلف این دو نهاد و مرکز علمی، آگاهی کسب میکنند و به علم‌آموزی میپردازند. تا وقتی این روحهای جوان، پرشور، دارای آگاهی، با اراده وبا محبّت، در جامعه ما بحمداللَّه فراوان است، استکبار، امریکا و دشمنان ریز و درشت این ملت، هیچ غلطی نسبت به این کشور نمیتوانند بکنند. توصیه من به خواهران و دختران عزیزم این است که معلومات و آگاهیهایتان را بیشتر کنید. مطالعه، دقّت، تحقیق، درس، ورود به مسائل مورد ابتلای روز و اهتمام به کارهای دینی، جزو وظایف حتمی و مسلّمی است که امروز زنان کشور باید مثل مردان، خود را موظّف به انجام آنها بدانند. شما هستید که فرزندان صالح میپرورید و همسران خود را برای ورود به میدانهای مثبت، تشجیع میکنید. بسیاری از زنان، شوهرانِ خودشان را بهشتی میکنند و آنها را از مشکلات دنیا و آخرت نجات میدهند. کار و تلاش زن و آگاهی و موضعگیری او، چنین ارزشی دارد.
رهبر انقلاب؛ ۷۵/۶/۲۸

گزیده بیانات / الگوی سوم زن

خداوندبه دخترمهربان تراز...

نمایش تصویراصلی

منبع:سایت باحجاب

تازه مسلمان امریکایی: بخاطر چادر برسرکردن٬ هزینه زیادی پرداخت کردم

تا۱۶سالگی که در کلیسا بزرگ شدم٬ نه پدرم و نه کشیشان کلیسا هیچ کدام حرفی از اینکه در انجیل نامی از پیامبر اخرالزمان که نامش احمد است به زبان نیاوردند. در انجیل از اسلام نام برده شده است و این باعث کنجکاوی من در مورد دین اسلام و مباحثی بین من و خانواده ام شد.

اقای رنجبر شوهر خانم گلیندا که هم دانشگاهی ایشان میباشد در ادامه اینچنین میگوید:

این کنجکاوی در مورد شناخت اسلام باعت شد که ایشان به سمت من که یک مسلمان معتقد بودم کشیده شود تا در این زمینه اطلاعات بیشتری کسب نماید.

خانم گلیندا میگوید : بعد از ان کتابهای زیادی در مورد اسلام و بخصوص حجاب خواندم. کتابهایی از امام خمینی که اقای رنجبر در اختیار من میگذاشتند. در کتابخانه دانشگاه ساعت ها باهم بحث میکردیم بعد اسلام را قلبا پذیرفتم. با اقای رنجبر ازدواج کردم و توأم بااین ازدواج٬ شهادتین را نیز گفتم. تاچند ماه بعد ازادواج باز هم درمورد ازدواج مطالعه میکردم. زمانیکه برای اولین بار باحجاب میخواستم به خانه پدری خود بروم ترس عجیبی داشتم. راستش مادرم خیلی مذهبی است و پدرم هم از اعضای کلیسا بود. وقتی وارد خانه شدم مادرم برخورد خیلی خوبی با من داشت و به من گفت تو قشنگترین دختر دنیا شده ای!

این حرف مادرم به من روحیه داد و کم کم باعث شد چادر هم برسر کنم. بعد ازاین که چادر رابعنوان حجاب برای خود انتخاب کردم چندین جا باتبعیض بامن برخورد شد. یکی کار به نمیداد. به من میگفتند شما بااین پوشش پرسنل و مشتری و هرکسی که دور و بر شما باشد را ناراحت میکنید و جای دیگر دردانشکده پرستاری خواستم پذیرش بگیرم که مخالفت کردند و گفتند حجاب تو مانع کارت میشود. من جزء اولین زنان در آمریکا بودم که از چادر بعنوان حجاب استفاده میکردم و بخاطر این مسئله هزینه های زیادی پرداختم. به همراه اقای رنجبر به زندگی خود ادامه دادم.زمانی که برای دیدن خانواده ام به امریکا امدم بمن گفتند میتوانی اینجاچادر خود را برداری و دیگر نیازی به چادر نیست. من درجواب گفتم برای این چادر بهای زیادی را از دست دادم٬ به هیچ وجه نمیخواهم آن را بردارم حتی در کشورخودم. اوائل مسلمانیم یک شب در انجمن دانشجویان آمریکا و کانادا فیلم محمد رسول الله(ص) را برای اولین باردیدم. بانویی به نام سمیه رادیدم و استقامت ایشان در برابراختلاف طبقاتی وطاغوت زمان خود برایم جالب و عجیب بود و در اخر هم شهید شدند. به همین دلیل نام سمیه را برای خود انتخاب کردم تا الگویی برای خود داشته باشم. سال ۷۰به زیارت امام رضا(ع)رفتم و در انجا آرزو کردم خدایا فقط به من۱ثانیه اجازه بده تاخادم افتخاری امام رضا بشوم و خدا این خواسته من را ۳سال پیش برآورده کرد و من مفتخرم که از سال۱۳۹۲خادم افتخاری امام رضا(ع) هستم.

منبع:سایت باحجاب

ماجرای مانکن آمریکایی که مسلمان شد

«جیمی» یک مانکن آمریکایی است که به اسلام روی آورده است. او پیش از تشرف به عنوان مدل و مانکن مشغول به کار بود و به گفته خودش، برای حفظ ظاهر و اندامش مجبور به مصرف مواد مخدر شده و در نتیجه به مدت پنج سال به آن اعتیاد شدید داشته است.

جیمی دلیل اصلی مسلمان شدنش را احترام اسلام به زنان عنوان کرد و گفت: "من در یک خانواده مسیحی به دنیا آمدم؛ ولی هیچ وقت جوابی برای سؤالاتم درباره خداوند پیدا نکردم و تا سن 31 سالگی نتوانستم خدا را احساس کنم.

هر چه بیشتر درباره اسلام تحقیق می کردم، بیشتر به آن علاقه مند می شدم و دلیل اصلی این علاقه، احترامی بود که اسلام برای زنان قائل می شد".

وی ادامه داد: "قبل از این که مسلمان شوم، رویای هالیوود را در سر داشتم؛ اما وقتی شهادتین را گفتم تمام این رویاها برایم رنگ باخت. اما حالا اصلاً نمی خواهم که هیچ کدام از کارهای بدم را انجام دهم. از این که مسلمانم در قلبم احساس آرامش می‌کنم. قبل از این که مسلمان شوم هیچ هدفی در زندگی‌ام نداشتم. زنده بودن و ادامه زندگی برایم هیچ معنا و مفهومی نداشت. اما اسلام به من حس آرامش و امنیت داد و به زندگی‌ام رنگ و بوی تازه ای بخشید".

منبع:فرهنگ نیوز

مجموعه تصاویر سبک زندگی(11)

بزرگ نمای تصویرکامل اعتیادبه سیگار

بزرگ نمای تصویرکامل احساس امنیت

بزرگ نمایی تصویرکامل اضافه کاری بی مورد

منبع:سازمان بسیج مستضعفین شهرداری تهران

مجموعه تصاویر سبک زندگی(10)

بزرگ نمای تصویرکامل وجدان کاری

بزرگ نمای تصویرکامل احساس مسئولیت انسانی

بزرگ نمایی تصویرکامل مزاحمت صوتی

منبع:سازمان بسیج مستضعفین شهرداری تهران

مجموعه تصاویر سبک زندگی(9)

بزرگ نمای تصویرکامل بی مسئولیتی

بزرگ نمای تصویرکامل کمک به دیگران

بزرگ نمایی تصویرکامل احسان به پدرومادر

منبع:سازمان بسیج مستضعفین شهرداری تهران

حجاب وکودکان

معمولاً والدین در پیدا کردن سن حجاب برای کودکان خود دچار مشکل هستند و نمی‌دانند که کودک خود را از چه سنی تشویق به پذیرش حجاب بکنند
گاه فردی می‌گوید بگذار برای همان سن تکلیف و گاه فردی، سن مدرسه را ترجیح می‌دهد و گاه کسی پیدا می‌شود که از یک سالگی کودک خود را سفت و سخت وادار به حجاب می‌کند. البته هیچ‌کدام از این روش‌ها درست نیست.

باید بدانیم که تدریج و مداومت، همیشه یک اصل درست تربیتی است. اصل دیگر آن است که تربیت کودک را نباید به دوران نوجوانی واگذار کنیم؛ در واقع از همان زمانی که نوزاد به دنیا می‌آید و حتی قبل‌تر از آن (دوران بارداری و قبل آن) باید فرآیند تربیت کودک، اعم از اخلاق و دین، درست پایه‌گذاری شود؛ البته با تدریج و مداومت.

پس باید بگوییم که شما والدین دلسوز باید از همان زمانی که تصمیم به بارداری گرفتید، نکات تربیتی را برای خود و کودک دلبندتان کاملاً جا بیندازید. به این ترتیب که با مطالعه نکات دینی و اخلاقی و عمل کردن به آن‌ها، در ابتدا خودتان را آماده کرده و یک معلم به تمام معنا شوید و سپس با مرور این نکات برای جنین در رحم، او را نیز آماده پذیرش بهترین تربیت قرار دهید. این یک اصل تربیتی برای تثبیت همه نکات تربیتی است و اما درباره حجاب هم این نکته نباید فراموش شود.

می‌دانیم که خردسالی، بهترین زمان برای آموزه‌های دینی است، چرا که فرموده‌اند تربیت در زمان خردسالی همانند حک کردن نقش بر روی سنگ است. یعنی پایه‌گذاری و درونی کردن تعلیمات در کودکی آنقدر مهم است که همانند نقشی که بر روی سنگ حک شده، هیچ وقت از بین نخواهد رفت.

بنابراین برنامه‌ای برای خود و فرزندتان پیاده کنید که بتوانید طبق آن، اصول درست دین‌داری را البته با رعایت اصل تدریج و مداومت اجرا نمایید. مثلاً برای پایه گذاری حجاب، می‌توانید کارهای زیر را انجام دهید:

۱- در ابتدا خود و همسرتان را طوری پرورش دهید تا نسبت به حجاب و عفاف، حساسیت خاصی داشته باشید. با هر کس و نا کسی (افراد بی حجاب و بی بند و بار نسبت به مسائل دینی) رفت و آمد نداشته باشید و طوری رفتار کنید تا کودک دلبندتان، بدی ارتباط با این دسته از افراد را درک کند و نیز الگو بگیرد.

۲- خودتان هم پایبند به حجاب باشید، حتی در لحظاتی که نگه داشتن آن واقعاً سخت است. در مسافرت، کارهای سخت، کارهای اداری، حرکات ورزشی و خلاصه همیشه حجاب را فراموش نکرده و کودک خود را در انگیزه خود برای داشتن حجاب توجیح کنید.

کودک را در داشتن حجاب تشویق کنید. از همان نوزادی سعی کنید تا لباس‌های نامناسب در برابر نامحرمانم بر تن آن‌ها نکنید. گاه بر سر آن‌ها روسری بیاندازید تا عادت روسری داشتن برای آن‌ها درونی شود

3- کودک را در داشتن حجاب تشویق کنید. از همان نوزادی سعی کنید تا لباس‌های نامناسب در برابر نامحرمانم بر تن آن‌ها نکنید. گاه بر سر آن‌ها روسری بیاندازید تا عادت روسری داشتن برای آن‌ها درونی شود. آن‌ها را به دست مردان نامحرم نسپارید و بسیار مواظب حیا و عفت فرزندانتان باشید.

4- از سه سالگی، تربیت آموزه‌های دینی و داشتن حجاب را رسمی کنید. در ابتدا برای او چادری تهیه کنید و او را برای داشتن چادر تشویق کنید. عبارات محبت آمیز بگویید و او را در آغوش کشیده و بگویید که بسیار خوشحالید که چنین فرزند با حجاب و با حیایی دارید. تشویق‌های خود را ادامه دهید و برای آن، پایانی تصور نکنید. البته افراط و تفریط در این مورد هم مذموم است. فقط تدریج و استمرار را فراموش نکنید.

۵- به بزرگ‌ترها (پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها) بسپارید که کودک شما را برای داشتن حجاب تشویق کنند و گاه به او هدیه‌ای دهند و نیز در برابر همه فامیل به او احترام به خصوصی بگذارند و در برابر بی‌حجاب‌ها او را تکریم کرده و ترجیح دهند. به این صورت، کودک می‌فهمد که همگان برای حجاب او ارزش قائل هستند، نه فقط پدر و مادر. به این ترتیب، کودک اعتماد به نفس بالایی کسب کرده و می‌فهمد که با حجابش برای همه عزیز است و با این اعتماد به نفس، راه درست را از نادرست تشخیص داده و حجاب را انتخاب می‌کند.

6- به کودک خود همواره محبت کنید و نگذارید که او برای ارضای نداشته‌هایش به دست و بال دیگران بچسبد. وقتی شما به کودک خود محبت نمی‌کنید، بسیار طبیعی است که او به شکلاتی که یک شخص بی حجاب می‌دهد دل می‌بندد و چون از دست یک بی حجاب ارضا شده، او را قهرمانی برای خود فرض کرده و از او الگو می‌گیرد. پس به کودک خود محبت کنید تا به بیگانگان نچسبد.

۷- با کودک خود با احترام رفتار کنید و عزت نفس و اعتماد به نفس او را بالا ببرید. برای نظرات درستش احترام قائل شوید و به او شخصیت دهید و با عبارات محترمانه با او صحبت کنید. وقتی او عزت نفس داشته باشد، هرگز به دنبال بی‌بند و باری و بی حجابی نخواهد رفت؛ چون آنقدر خود را عزیز می‌داند که می‌فهمد با آن چیزها هرگز عزت، زیبایی و ارزشی به دست نخواهد آورد.

۸- صحبت‌ها و انگیزه‌های داشتن حجاب را از ۵ و ۶ سالگی شروع کنید و برای او تشریح کنید که یک دختر، با حجاب، بسیار زیبا می‌شود، همه به او احترام می‌گذارند، با حجاب از بدی‌ها دور می‌شود، دیگران او را با ارزش و با حیا می‌دانند؛ و حجاب نشانه یک دختر خوب است.

خلاصه به هر طریقی و با زبان کودکانه، انگیزه‌های داشتن حجاب را برای کودک تشریح کنید و این کار را تا نوجوانی، جوانی و حتی بزرگ‌سالی ادامه دهید تا برای فرزندتان درونی شود. از فسادهای یک دختر بی حجاب تا خوبی‌های یک دختر با حجاب را به دقت شرح دهید و او را از خوبی‌های حجاب آگاه کنید.

امیدواریم که با اجرای این فرایند تربیتی برای حجاب و حتی دیگر آموزه‌های تربیتی بهره لازم را برده باشید و بدانید که یک تربیت خوب، از همان روزی که نوزاد به دنیا می‌آید تا دوران جوانی باید استمرار داشته باشد تا درونی و تثبیت شود.

منبع:حجابستان