ریاء و حضور در مسجد و مراسم مذهبی

سؤال: حضور در مراسم مذهبى، نوعى مطرح کردن خود است، آیا این کار، ریا و تظاهر نیست؟
پاسخ: اولًا هر خودنمایى و تظاهرى حرام نیست. زن و مرد که خود را براى یکدیگر آرایش مى‏کنند، براى تظاهر است و همین تظاهر عبادت است.
سفارش اسلام به حضور در مسجد براى نماز، نوعى تظاهر است، امّا تظاهر براى تعظیم شعائر دینى.
عزادارى براى امام حسین علیه السلام با حضور در خیابان‏ها، تظاهرى است که در آن عبادت نهفته است.
ثانیاً شرکت بعضى افراد در مساجد و محافل، یک نوع تبلیغ و تشویق عملى براى دیگران است. اگر مسئولین به مسجد محلّه بروند، مردم عادّى نیز خواهند آمد.
تظاهر و ریا آنجا حرام است که هدف، مطرح کردن خود باشد، نه مطرح کردن کار. یعنى اگر در جایى شرکت کنیم که نشان دهیم انسان نیکوکار و خوبى هستیم، این ریا و حرام است، امّا اگر هدف ما از حضور در مراسم این باشد که به مردم بگوییم: «من آمدم، شما هم بیایید»، این تبلیغ عملى است و حتى پاداش و ثواب دارد.

منبع:گناه شناسی

چرا در دنیا همواره با مشکلات و سختى‏ها مواجه هستیم؟

سؤال: چرا در دنیا همواره با مشکلات و سختى‏ها مواجه هستیم؟
پاسخ: شخصى از کنار مغازه بلور فروشى مى‏گذشت، چشمش به لیوان‏هایى افتاد که روى میز به طور وارونه چیده شده بود. همانجا ایستاد، کمى نگاه کرد و یکى از آنها را به همان حالتى که بود برداشت و شروع به اعتراض به فروشنده کرد که آقا! چرا دَرِ این لیوان بسته است و ته آن باز است؟! فروشنده خندید و گفت: اگر شما درست بنگرید و لیوان را به حالت درست بگیرید، هر دو اشکال برطرف خواهد شد.
آرى، بسیارى از اشکالات، بر اساس باورها و تصوّرات غلط ما مى‏باشد. ما خیال مى‏کنیم که دنیا براى رفاه است، لذا مى‏گوییم: چرا رفاه نیست؟ مثل کسى که در چلوکبابى نشسته و اعتراض مى‏کند چرا اینجا دوش ندارد؟! او باید باور کند که آنجا حمّام نیست. ما باید باور کنیم که دنیا خوابگاه، عشرتکده و آخور نیست، دنیا میدان رشد است و انسان باید در این میدان با سختى‏ها مبارزه کند تا خود به رشد و کمال برسد.
قرآن مى‏فرماید: «أخذناهم بالبأساء و الضَّراء لعلّهم یضّرّعون» (انعام 48) سختى و فشارها براى توجّه دادن به انسان است.
آرى، تا چوب عود را نسوزانید، بوى عطرش بلند نمى‏شود.
سختى‏ها وسیله غرور زدایى است.
همان گونه که لاستیک‏هاى ماشین را باید تنظیم باد کرد، حوادث تلخ نیز انسان را متعادل و تنظیم مى‏کند، غفلت و غرور و تکبّر را از بین مى‏برد، به علاوه تلخى‏ها انسان را به فکر و تلاش واداشته و سرچشمه انواع ابتکارات و اختراعات مى‏شود.

منبع:گناه شناسی

چگونه بعضى گناهان تمام اعمال نیک انسان را نابود می‎کنند؟!

سؤال: چگونه بعضى گناهان، تمام کارهاى خوب انسان را از بین مى‏‎برد؟
پاسخ: اگر شخصى 20 سال خدمت مفید داشته باشد ولى فرزند کارفرماى خود را بکشد، این عمل تمام خدمات او را از بین مى‏برد.
یک بمب که منفجر مى‏شود و ساختمانى فرو مى‏ریزد، تمام زحمات انسان‏ها را در یک لحظه از بین مى‏برد.
یک ناسزا، دوستى چندین ساله را به فراموشى مى‏سپارد.
خوردن یک قاشق سم، تمام مراقبت‏هاى بهداشتى چند ساله را نابود مى‏کند.
یک لحظه خواب در هنگام رانندگى، ماشین را به درّه پرتاب مى‏کند.
یک لحظه فرو کردن چاقو در چشم، سبب نابینایى سالیان دراز مى‏شود.
آرى، برخى گناهان همچون آتش، جنگل نیکى‏هاى انسان را سوزانده و به خاکستر تبدیل مى‏کند. چنانکه قرآن مى‏فرماید: «حَبِطَت اعمالهم» (بقره 217)
البتّه در برابر آیات حبط، آیاتى داریم که مى‏فرماید: به خاطر یک کار شایسته، بدى‏هاى انسان محو مى‏شود.
«مَن یؤمن باللّه و یَعمل صالحاً یُکفّر عنه سیّئاته» (تغابن 9)
مثلِ کارگرى که سالها بد کار مى‏کرده ولى یک لحظه وقتى وارد منزل کارفرما مى‏شود کودک کارفرما را مى‏بیند که به استخر افتاده و در آستانه غرق شدن است، او را نجات مى‏دهد. این عمل تمام بدرفتارى‏ها وکم‏کارى‏هاى او را جبران مى‏کند.
چنانکه قرآن مى‏فرماید: نماز به پا دارید که آن حسنه‏اى است که بدى‏ها و زشتى‏ها را از بین مى‏برد. «و أقمِ الصلوة ... انّ الحَسنات یُذهِبنَ السَّیئات» (هود114)

منبع:گناه شناسی

آن روی سکه گرانبهای کیمیای ایران

گروه فرهنگی فرهنگ نیوز، معصومه طاهری: پیروزی کیمیا علیزاده دختر هیجده ساله ایرانی در المپیک به عنوان بانوی ایرانی که موفق به دریافت مدال المپیک شده است؛ واکنش های مختلفی را در فضای رسانه های حقیقی و مجازی برپا کرد و هر کدام با عکس و تیتری از آن یاد کردند. در واقع آنچه بیش از همه نمود داشت پوشیدگی و وقار این دختر نوجوان بود که نه تنها پس از کسب مدال حتی در بین مبارزاتش نیز دل خیلی از مردم ایران را با همراه خود نمود. او در فضایی بین المللی بدون آن که از هنجارها و ارزش های دینی خود عقب بنشیند برای کسب مدال مبارزه کرد پس از پیروزی هم کار زیبایی انجام داد که از نگاه دوربین ها و رسانه ها پنهان نماند دختر نوجوان بعد از پیروزی در میدان مسابقه، سجده شکر به جا آورد تا مهر تاییدی باشد بر اعتقادات مذهبی و دینی که دارد. چنانچه مقام معظم رهبری نیز به دنبال این حرکت به جای علیزاده در پیامی فرمودند: «یک زن محجبه در موضع قهرمان بر روی سکوی قهرمانی می‌ایستد و همه را وادار می کند که او را تکریم و تجلیل کنند.»

این درحالی است که بارها شنیده ایم شبه روشنفکران داخلی برای همصدایی با ضدانقلاب خارج نشین و منادیان حقوق بشر حجاب زن ایرانی را مانع پیشرفت او می دانند که باعث محدودیت او درعرصه های مختلف شده است؛ و وجود مصادیق مسلمی چون کیمیا علیزاده خط بطلانی بر تمام یاوه گویی های آنهاست. البته کیمیا علیزاده اولین کسی نیست که با اعتقادات مذهبی و رعایت حجاب خود به میدان آمده است. سکینه خدابنده مربی تیراندازی نیز در رژه افتتاحیه المپیک با چادر خود این اعتقادات دینی خود را میدان ورزش فریاد زد. در المپیک2014 لندن نیز ایران با داشتن هشت ورزشکار زن در هفت رشته مختلف یکی از کشورهای پیشتاز در این عرصه بود که با تلاش های گسترده موفق شده بود راه را برای حضور ورزشکاران محجبه در بسیاری از رشته‌ها باز کند.

اینها همه قسمتی از اعقتادات بانوان مسلمان ایرانی است که اتفاقا موفق هم بوده اند و اثبات کرده اند برخلاف آنچه تبلیغ می کنند حجاب مصونیت است نه محدودیت. اگر امروز کیمیا علیزاده توانسته است مدال المپیک را به گردن بیاویزد؛ یک مسئله دیگر را هم نباید فراموش کنیم و آن این که برای این حضور مقتدرانه بانوان باوقار ایرانی در چنین عرصه ای جنگیده ایم. در واقع سالها پیش وقتی هلن سپاسی با وجود موفقیت هایش به دلیل امتناع از برداشتن حجاب خود در مسابقات، به خارج از تاتامی (زمین مسابقه) هدایت و از این مسابقات کنار رفت. این مبارزات آغاز گشت؛ مبارزاتی که نه تنها کیمیای نوجوان ما را با حجابش روی سکو برد، بلکه فطرت بسیاری از زنان مسلمان را نیز در دنیا بیدار کرده و کم کم رنگ حجاب را در پوشش بانوان مسلمان کشورهایی همچون مصر، قطر و .... نمایان کرده است.

حالا دیگر حتی آمریکایی ها هم مجبورشده اند توانایی های دختران محجبه را در المپیک بپذیرند و بزرگ کنند. کیمیا علیزاده مطمئنا آغازگر اتفاقات خوبی برای بانوان محجبه ایرانی درالمپیک خواهد بود.

دختری که با اعتقاداتش به میدان رفت و باعث شد تا دنیا بداند حجاب محدودکننده زن مسلمان نیست جالب اینجاست که در خبرها گفته شده بود احتمال روبرو شدن کیمیا علیزاده با راحله آسمانی تکواندوکار ایرانی الاصل تیم بلژیک نیز وجود دارد؛ زنی که روزگاری در تیم ملی ایران بازی می کرد و توانسته بود جوایز متعددی را نیز کسب کند، اما چند سال پیش قبل از المپیک به اروپا رفت پناهنده شد و حجاب از سر خود برداشت هرچند او توانسته بود با کمک امکانات و حمایت های شدید کشور بلژیک که با امکانات ما به خصوص در دوران تحریم های آمریکایی که بی پولی فدراسیون ها را درپی داشته و حتی تحریم هایی که مانع از برگزاری اردوهای آماده سازی برای تیم های ملی ایران شده غیر قابل مقایسه است.

اما با همه این کمبودها کیمیای هیجده ساله با وجود بدشانسی که در یکی از مبارزات خود داشت و از طلای المپیک باز ماند که می توانست آن را هم کسب کند بی مدال از المپیک خارج نشد درحالی که راحله آسمانی حتی به مرحله نیمه نهایی نیز نرسید. کیمیا این بار هم در جدال با یک اندیشه غلط پیروز شد تا بگوید نه حجاب محدودیت است و نه مانعی برای پیروزی زنان معتقد و مومنه ایرانی محسوب می شود.

البته ناگفته نماند اگر امروز حجاب در عرصه های ورزشی خودنمایی می کند پیش از هر چیز به برکت انقلاب اسلامی است که هویت و جایگاه زنان را به آنان بازگردانده است تا در پرتو موازین دینی و شرعی درعرصه های مختلف ظهور و بروز خوبی داشته باشند و الگویی برای زنان مسلمان دنیا گردند. چندی پیش اریکا زن تازه مسلمان اسپانیایی در گفتگویی که با ما داشت حرفهای جالب و شنیدنی می زد او می گفت: « در دورانی که زن همواره مورد بی‌مهری و بی‌احترامی است دین اسلام به زن به عنوان همسر، مادر و دختر ارج می‌دهد و نگاه ابزاری و جنسی به آن ندارد. در همه دنیا از زنان سوءاستفاده می‌شود تا به وسیله زنان محصولات کثیف خود را به فروش برسانند. روابط نامشروع و فرزندانی که پدر و مادرشان معلوم نیست و یا خانواده‌هایی که ناقص هستند طلاق،‌ خودکشی، سوء استفاده از کودکان، خشونت خانگی و ... همه اینها مصادیقی است که در دنیا وجود دارد و در حق زنان ظلم می‌شود بدون این‌که مجازاتی در پی داشته باشد ولی اسلام برخلاف اینهاست. اسلام به زن هویت و شخصیت برجسته‌ای داده است.»

و در المپیک ریو نیز کیمیا علیزاده نشان داد که زن مسلمان با داشتن حجاب و وقار اسلامی می تواند به خوبی بدرخشد و باید گفت کیمیا نبرد دیگری به مراتب مهمتراز تکواندو را برنده شد.

از دنیا اذیت شدید سری به قبرستان بزنید!

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: اگر کسی دیر خداوند را ملاقات کرد در خودش عیب نیابد. اگر کسی در بیست سالگی ملاقات کرد شاید رشدش زیاد نباشد. آنان که چهل سال و پنجاه سال ریاضت کشیده‌اند بلندترند. هر کس با ادب‌تر است ممکن است دیرتر ملاقات کند اما شهرش بلند است.

ناراحت نشوید. نگویید بیست ساله‌ها خدا را ملاقات کردند، ما شصت یا هفتاد سال سن داریم هنوز هیچ خبری نیست. اصلاً پکر نشوید. در راه سیر و سلوک هر کسی دیرتر ملحق شود بالاتر است. حساب معصومین(ع) که در شکم مادر وصل بودند از بقیه جداست. در میان پیروان آنها هر کس دیرتر ملاقات کند، کامل‌تر است زود رسیدن خیلی هم خوب نیست.
اهل علم این قاعده را ندارند و نمی‌دانند. تصوّر می‌کنند هر که زودتر ملاقات کرد و واصل شد و گفت من رَستم و من شدم، همه‌ آسمان‌ها را طی کرده است. چنین کسی گرم شده است، نرم شده است، رفته است. اما یک درجه کلاسش تغییر کرده است. هنوز کلاس‌ها بعد و امتحان‌های دیگر در پیش دارد.

هر کلاسی مناسب خودش امتحانی دارد. ده سال، بیست سال، پنج سال در آنجا طاقت می‌آورد. تمام که شد امتحانش می‌کنند. اگر قبول شد باز یک درجه می‌دهند و یک کلاس بالاتر می‌رود. ما، ده بیست بار به دنیا آمدیم. لباس تن کردیم به مسجد رفتیم. در میان مقدّسین نماز خواندیم. حمد و سوره قشنگی هم پدر یادمان داد. باز آمدیم اهل سلوک شدیم. با عرفان و عاشقین و درویشان نشستیم. یا حقّ و یا علی و یا حسن و یا حسین(ع) گفتیم. باز ما را از خانقاه هم بیرون انداختند. باز از نو جبّه را در مسجد پهن کردیم. چند بار مسجد چند بار خانقاه. این اواخر گفتیم آیا پس ما جایی نداریم؟ گفتند چرا در خانقاه ما یک جایی هست برای آنانی که پیر شده‌اند، چند روزی آنجا باش تا بمیری و دفنت کنند. آنجا خودش برای خودش می‌زند و ذکر می‌گوید. مثل آن پیر مردی که دیگر بازار نداشت و رفت در قبرستان برای مرده‌ها ساز زد.

همه به قبرستان می‌روند. می‌گویند ما چند وقت در میان آنها که بیدارند و زنده هستند خواندیم. دیگر میان آنها مشتری نداریم. آمده‌ایم اینجا برای مرده‌ها می‌خوانیم. این را در شب عاشورا و شب قدر دیدم. یک شب برای مرده‌ها زد و چقدر قشنگ زد. مومنین هم همینطورند. هر وقت از دنیا اذیّت شدید و شما را بیرون انداختند سری به قبرستان بزنید. شما نمی‌خواهد برایشان ساز بزنید یا دعا بخوانید. یک دمی بنشین، دو سه فقره شعر هم اگر یادت آمد برایشان بخوان.

کتاب طوبای محبّت – ص 128
مجالس حاج محمّد اسماعیل دولابی

انتهای پیام/

منبع:پایگاه اینترنتی بسیج