بایگانی مرداد ۱۳۹۵ :: احیاگر معروف

آرشیو سایت

۰۷

مرداد ۹۵

نظرات

پشت پرده تلگرام/ نگاهی متفاوت به محبوب‌ترین پیام‌رسان این روزهای ایرانی‌ها

سرباز ولایت

| ۰۷ مرداد ۹۵ ، ۲۲:۵۱

معروف نیوز بشقاب های توخالی فضای مجازی

پشت پرده تلگرام/ نگاهی متفاوت به محبوب‌ترین پیام‌رسان این روزهای ایرانی‌ها

نمایش صفحه

منبع:سایت گرداب

۰۷

مرداد ۹۵

نظرات

حجاب وکودکان

سرباز ولایت

| ۰۷ مرداد ۹۵ ، ۲۲:۴۴

حجاب سبک زندگی اسلامی

حجاب وکودکان

معمولاً والدین در پیدا کردن سن حجاب برای کودکان خود دچار مشکل هستند و نمی‌دانند که کودک خود را از چه سنی تشویق به پذیرش حجاب بکنند
گاه فردی می‌گوید بگذار برای همان سن تکلیف و گاه فردی، سن مدرسه را ترجیح می‌دهد و گاه کسی پیدا می‌شود که از یک سالگی کودک خود را سفت و سخت وادار به حجاب می‌کند. البته هیچ‌کدام از این روش‌ها درست نیست.

باید بدانیم که تدریج و مداومت، همیشه یک اصل درست تربیتی است. اصل دیگر آن است که تربیت کودک را نباید به دوران نوجوانی واگذار کنیم؛ در واقع از همان زمانی که نوزاد به دنیا می‌آید و حتی قبل‌تر از آن (دوران بارداری و قبل آن) باید فرآیند تربیت کودک، اعم از اخلاق و دین، درست پایه‌گذاری شود؛ البته با تدریج و مداومت.

پس باید بگوییم که شما والدین دلسوز باید از همان زمانی که تصمیم به بارداری گرفتید، نکات تربیتی را برای خود و کودک دلبندتان کاملاً جا بیندازید. به این ترتیب که با مطالعه نکات دینی و اخلاقی و عمل کردن به آن‌ها، در ابتدا خودتان را آماده کرده و یک معلم به تمام معنا شوید و سپس با مرور این نکات برای جنین در رحم، او را نیز آماده پذیرش بهترین تربیت قرار دهید. این یک اصل تربیتی برای تثبیت همه نکات تربیتی است و اما درباره حجاب هم این نکته نباید فراموش شود.

می‌دانیم که خردسالی، بهترین زمان برای آموزه‌های دینی است، چرا که فرموده‌اند تربیت در زمان خردسالی همانند حک کردن نقش بر روی سنگ است. یعنی پایه‌گذاری و درونی کردن تعلیمات در کودکی آنقدر مهم است که همانند نقشی که بر روی سنگ حک شده، هیچ وقت از بین نخواهد رفت.

بنابراین برنامه‌ای برای خود و فرزندتان پیاده کنید که بتوانید طبق آن، اصول درست دین‌داری را البته با رعایت اصل تدریج و مداومت اجرا نمایید. مثلاً برای پایه گذاری حجاب، می‌توانید کارهای زیر را انجام دهید:

۱- در ابتدا خود و همسرتان را طوری پرورش دهید تا نسبت به حجاب و عفاف، حساسیت خاصی داشته باشید. با هر کس و نا کسی (افراد بی حجاب و بی بند و بار نسبت به مسائل دینی) رفت و آمد نداشته باشید و طوری رفتار کنید تا کودک دلبندتان، بدی ارتباط با این دسته از افراد را درک کند و نیز الگو بگیرد.

۲- خودتان هم پایبند به حجاب باشید، حتی در لحظاتی که نگه داشتن آن واقعاً سخت است. در مسافرت، کارهای سخت، کارهای اداری، حرکات ورزشی و خلاصه همیشه حجاب را فراموش نکرده و کودک خود را در انگیزه خود برای داشتن حجاب توجیح کنید.

کودک را در داشتن حجاب تشویق کنید. از همان نوزادی سعی کنید تا لباس‌های نامناسب در برابر نامحرمانم بر تن آن‌ها نکنید. گاه بر سر آن‌ها روسری بیاندازید تا عادت روسری داشتن برای آن‌ها درونی شود

3- کودک را در داشتن حجاب تشویق کنید. از همان نوزادی سعی کنید تا لباس‌های نامناسب در برابر نامحرمانم بر تن آن‌ها نکنید. گاه بر سر آن‌ها روسری بیاندازید تا عادت روسری داشتن برای آن‌ها درونی شود. آن‌ها را به دست مردان نامحرم نسپارید و بسیار مواظب حیا و عفت فرزندانتان باشید.

4- از سه سالگی، تربیت آموزه‌های دینی و داشتن حجاب را رسمی کنید. در ابتدا برای او چادری تهیه کنید و او را برای داشتن چادر تشویق کنید. عبارات محبت آمیز بگویید و او را در آغوش کشیده و بگویید که بسیار خوشحالید که چنین فرزند با حجاب و با حیایی دارید. تشویق‌های خود را ادامه دهید و برای آن، پایانی تصور نکنید. البته افراط و تفریط در این مورد هم مذموم است. فقط تدریج و استمرار را فراموش نکنید.

۵- به بزرگ‌ترها (پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها) بسپارید که کودک شما را برای داشتن حجاب تشویق کنند و گاه به او هدیه‌ای دهند و نیز در برابر همه فامیل به او احترام به خصوصی بگذارند و در برابر بی‌حجاب‌ها او را تکریم کرده و ترجیح دهند. به این صورت، کودک می‌فهمد که همگان برای حجاب او ارزش قائل هستند، نه فقط پدر و مادر. به این ترتیب، کودک اعتماد به نفس بالایی کسب کرده و می‌فهمد که با حجابش برای همه عزیز است و با این اعتماد به نفس، راه درست را از نادرست تشخیص داده و حجاب را انتخاب می‌کند.

6- به کودک خود همواره محبت کنید و نگذارید که او برای ارضای نداشته‌هایش به دست و بال دیگران بچسبد. وقتی شما به کودک خود محبت نمی‌کنید، بسیار طبیعی است که او به شکلاتی که یک شخص بی حجاب می‌دهد دل می‌بندد و چون از دست یک بی حجاب ارضا شده، او را قهرمانی برای خود فرض کرده و از او الگو می‌گیرد. پس به کودک خود محبت کنید تا به بیگانگان نچسبد.

۷- با کودک خود با احترام رفتار کنید و عزت نفس و اعتماد به نفس او را بالا ببرید. برای نظرات درستش احترام قائل شوید و به او شخصیت دهید و با عبارات محترمانه با او صحبت کنید. وقتی او عزت نفس داشته باشد، هرگز به دنبال بی‌بند و باری و بی حجابی نخواهد رفت؛ چون آنقدر خود را عزیز می‌داند که می‌فهمد با آن چیزها هرگز عزت، زیبایی و ارزشی به دست نخواهد آورد.

۸- صحبت‌ها و انگیزه‌های داشتن حجاب را از ۵ و ۶ سالگی شروع کنید و برای او تشریح کنید که یک دختر، با حجاب، بسیار زیبا می‌شود، همه به او احترام می‌گذارند، با حجاب از بدی‌ها دور می‌شود، دیگران او را با ارزش و با حیا می‌دانند؛ و حجاب نشانه یک دختر خوب است.

خلاصه به هر طریقی و با زبان کودکانه، انگیزه‌های داشتن حجاب را برای کودک تشریح کنید و این کار را تا نوجوانی، جوانی و حتی بزرگ‌سالی ادامه دهید تا برای فرزندتان درونی شود. از فسادهای یک دختر بی حجاب تا خوبی‌های یک دختر با حجاب را به دقت شرح دهید و او را از خوبی‌های حجاب آگاه کنید.

امیدواریم که با اجرای این فرایند تربیتی برای حجاب و حتی دیگر آموزه‌های تربیتی بهره لازم را برده باشید و بدانید که یک تربیت خوب، از همان روزی که نوزاد به دنیا می‌آید تا دوران جوانی باید استمرار داشته باشد تا درونی و تثبیت شود.

منبع:حجابستان

۰۷

مرداد ۹۵

نظرات

لباس هیجان انگیز

سرباز ولایت

| ۰۷ مرداد ۹۵ ، ۲۲:۲۷

حجاب سبک زندگی اسلامی

لباس هیجان انگیز

سخنرانی دکتر پوازغدی معمولا به خاطر اطلاعات ناب و مستندی که از تاریخ و اتفاقات روزمره جامعه دارد بسیار دلنشین است و معمولا کسی که چند دقیقه از صحبت های وی را گوش کند مسلما تا پایان آن پای صحبت هایش می نشیند.
در این مراسم که از فعالین حجاب سراسر کشور هم حضور داشتند و از شبکه افق ایران هم پخش زنده می شد، دکتر رحیم پورازغدی شاید حرف هایی زد که در برنامه های ضبط شده هم نمی توان ردپاهای آن را یافت چراکه معمولا سانسور می شود ولی ایشان (که شاید از پخش زنده مراسم خبر نداشت) شروع به انتقادهای صریح از وضعیت موجود حجاب و عفاف در جامعه کرد. ایشان در این سخنرانی به این شبهه که دوست دارم در جامعه این طور باشم و حجاب نداشته باشم؛ اشاره کردند و گفتند که شما فرض کنید بهترین اتومبیل را دارید و دوست دارید آن را به دیوار بکوبید، خب بروید در بیابان و این کار را بکنید نه اینکه در وسط جامعه، نظم و آرامش اجتماعی را به هم بزنید چون دوست دارید با اتومبیل تان اینطور رفتار کنید.
همین مسئله در جامعه هم صادق نیست، چطور است که وقتی در جامعه پایمان به جایی گیر می کند یا گاهی به زمین می خوریم اولین کاری که انجام می دهیم این است که به دیگران نگاه کنیم ببینیم آنها چه برداشتی از این اتفاق دارند. حتی نگاه نمی کنیم ببینیم چه صدمه ای دیده ایم! چطور همین افراد می گویند که حجاب مال خودمان است و هرطور بخواهیم در جامعه رفتار می کنیم؟! (البته این پاراگراف از ایشان نیست)
سخن بعدی ایشان درمورد تخلیه غریزه جنسی در داخل خانواده است. ایشان گفتند که زن همان طور که پوششی کامل و محکم را در خارج از منزل رعایت می کند برعکس آن را باید در خانه داشته باشد؛ یعنی لباس هایی که هیجان را برمی انگیزد به تن کند و فضای خانه را برای امر تخلیه جنسی و ارضای تمایلات شوهر نسبت به زیبایی ها و زینت زنان آماده کند. اگر مرد و زن به این صورت در داخل خانه، تمایلات جنسی را ارضا کنند حتی مرد نیازی ندارد که در جامعه به زنان دیگر نگاهی بیندازد چه برسد به اینکه بخواهد آن را کنترل کند. زن هم همین طور، دیگر نگاهش به سمت مردان دیگر نمی رود. (البته این نکته مغفول نماند که در خانواده زمانی که نوجوانی حضور دارد بهتر است که زن و مرد لباس های پوشیده تری به تن کنند)
پس این طور نیست که زن و مرد در داخل خانواده هم دارای محدودیت هایی باشند. اتفاقا زن و مرد بیشترین آزادی ممکن را نسبت به هم دارند. حتی رقص که در هرصورتی حرام است برای داخل خانه و زن و شوهر ممنوع نیست.

منبع : حجاب برتر

ماجرای ساخت اولین موشک ایرانی را در این کتاب بخوانید

سه شنبه ۲۸ فروردين ۱۴۰۳

ماجرای ساخت اولین موشک ایرانی را در این کتاب بخوانید

کتاب، پر از جزئیاتی قوی و مستند از این دو سالِ پر از تلاشِ آقا حسن است؛ از روزهایی که به سوریه و لیبی رفت تا با دانش موشکی برگردد. از روزهایی که برای جنگ با دنیا در تقلا بود. او، یک نفر بود اما از تنهایی راه، وحشت نمی‌کرد. انگار که قدرتش را و ایمانش را از منبعی ورای تمام منابع امید در دنیا می‌گرفت.

صفرِ صفر بودیم. دقیقا ایستاده در همان نقطه‌ای که دست از همه جا کوتاه است. چیزی شبیه حال و روز مُرده‌‌ای که نه راه پس دارد و نه حتی درست و حسابی می‌تواند پیش برود! معلق بودیم. بین زمین و هوا. آن هم نه یک معلقِ سر به هوا که کسی کارش نداشته باشد؛ نه. یک معلق که بیشتر از ده کشور جهان دست به دست هم داده‌ بودند تا خرد و خاکِ شیرش کنند! صدام هم پیش‌قراول‌شان شده بود. آن‌ها موشک می‌دادند و این‌ها، ما را پشت سر هم می‌کوبیدند؛ با موشک‌های شوروی؛ از سی و یکم شهریور ۵۹ تا مرداد سال ۶۳ که کتاب، دقیقاً از همان جا شروع می‌شود. آن هم با روایتی مستند و واقعی از زندگی مردی که همه‌ی ما او را به اسم «پدر موشکی ایران» می‌شناسیم.

کتاب «خط مقدم»، نه پیچیدگی‌های سر هم کردنِ توصیفات و رویاپردازی‌های نویسنده‌ها را دارد؛ و نه حتی قرار است شما را غرق در بازی با کلماتش کند؛ کتاب، صاف است و ساده و پر از جمله‌هایی کوتاه که در روایتی بلند، از دو سالِ زندگی پدر موشکی ایران، به هم پیوسته شده‌ است و خانم فائضه غفار حدادی، نویسنده کتاب، در مقدمه‌اش، این‌طور از آن می‌گوید: کتاب را که نوشتم، دیدم که فقط دو سال از زندگی یک نفر نیست. داستانی است واقعی از تلاشی دسته‌جمعی و جهادی در روزهای ناامیدی و بحران.

ماجرای کتاب در روزهای اوج جنگ است؛ از مرداد سال ۶۳ تا دی ماه سال ۶۵. مقطعی که در آن کشته می‌شدیم بی‌آنکه دفاع درخوری از خودمان و خاک‌مان داشته باشیم چون موشکی نداشتیم. نداشتن دانش موشکی به نقطه ضعف ما تبدیل شده بود اما ناگهان، سر و کله‌ی جوانی پیدا می‌شود به اسم «حسن طهرانی مقدم»، که آمادگی نشان می‌دهد تا از این نقطه‌ی ضعف، نقطه‌ی عطف بسازد! و «با اینکه دو ماه از عروسی‌اش می‌گذشت، فقط دو روز با عروسش زندگی کرده بود. چون دو روز بعد از مراسم، عروسش را تنها گذاشت و برگشت اهواز. بهمن و اسفند پر شده بود از مأموریت‌های مهم برای توپخانه.»

در ادامه کتاب، او را به «حسن آقا» می‌شناسیم. مردی که فرمانده وقتِ توپخانه جمهوری اسلامی ایران است اما ردپای خنده‌ها و شوخی‌های شیرین‌اش در خط به خط روایت ملموس است. او، کسی است که در اوج ناامیدی، امیدوار است؛ در انتهایی‌ترین حد شکست، مطمئنِ به پیروزی است؛ و در سیاه‌ترین لحظات جنگ، دنبال نور می‌گردد و پیدایش می‌کند.

اوایل سال ۶۰ که برای اولین بار وارد آبادان شد، کارهای زیادی می‌توانست بکند. هم از تخریب چیزهایی می‌دانست هم کار با اسلحه؛ جنگ شهری را در جبهه غرب یاد گرفته بود. اما مستقیماً رفت سراغ خمپاره. می‌گفت: ما از توی سوراخی کوچک این ژ۳ هیچ‌ وقت نمی‌توانیم پیروز شویم.کتاب، پر از جزئیاتی قوی و مستند از این دو سالِ پر از تلاشِ آقا حسن است؛ از روزهایی که به سوریه و لیبی رفت تا با دانش موشکی برگردد. از روزهایی که برای جنگ با دنیا در تقلا بود. او، یک نفر بود اما از تنهایی راه، وحشت نمی‌کرد. انگار که قدرتش را و ایمانش را از منبعی ورای تمام منابع امید در دنیا می‌گرفت. روی زمین بود اما اتصالی آسمانی، از او، که مجموعه‌ای انسانی از گوشت و رگ و استخوان و خون بود، کوهی آهنین ساخته بود برای حلول در نماد قدرت و مقاومتی به نام «موشک».

او زندگی را، همسرش را، و نشستن در کنج آرام خانه‌اش را دوست داشت؛ در یکی از نامه‌هایش به آدرس سفارت‌خانه‌ی دمشق برای همسرش نوشته بود: نمی‌دانم نامه‌هایی که فرستاده‌ام به دستت رسیده یا نه. ولی من می‌دانم که تا به حال این‌قدر نامه ننوشته بودم و علت آن اعتبار و علاقه و درجه محبت من به تو است. اما به سرگردان بودن در سفارت‌خانه‌ها و هتل‌ها و کشورها می‌بالید تا زمانِ رسیدن به دانشی که اولین موشک را برای جمهوری اسلامی ایران؛ آن هم در شرایط جنگ و زور و تحریم، بسازد.

دستور پرتاب اولین موشک جمهوری اسلامی، عصر روز یکشنبه ۱۹ اسفند به حسن آقا ابلاغ شد. حس عجیبی بود. همه چیز امتحان نشده و بکر بود. همه کسانی که به نوعی مسئول بودند، توی ذهن‌شان درگیر مسائل لاینحلی بودند که جوابش را فقط آینده تعیین می‌کرد. آیا بعد از این همه تلاش و دوندگی، واقعا ایران می‌توانست موشک هوا کند؟

اضطراب، ترس و زیر ذره‌بینی به وسعت جهان بودن کافی بود تا آقا حسن از آرزویی به بزرگی و دست نیافتنیِ ساخت موشک دست بکشد اما جلو ایستاد و همه با لباس سبز سپاه به او اقتدا کردند. نمازش این بار کمی بیشتر طول کشیده بود و در قنوت، راز و نیازش متفاوت‌تر بود: خدایا، تو شاهدی که ما برای عزت دادن به دین تو و نجات مردم بی‌گناه و خوش‌حالی امام شهدا عازم چنین ماموریتی هستیم. خدایا، دستمان را بگیر و هر آنچه خیر ماست بر ما نازل کن. ربی إنی لما أنزلت إلی من خیر فقیر.

و آیا خدا، بنده‌های راستینش را تنها خواهد گذاشت؟ آیا به حال خود رها خواهند شد؟ دفتر خاطرات حسن آقا؛ ۲۷ اسفند ۱۳۶۳ـ ظهر خبر رسید که موشک زمین به زمین به ساختمان جدید البنای وزارت خارجه بغداد، اصابت کرده است. صدای انفجار، مراسم جشنی را که صدامی‌ها بابت عقب‌نشینی نیروهای ایرانی راه انداخته بودند به هم زده و صدای انفجار موشک همراه صدای سخنران مراسم از رادیو پخش شده.

حسن آقا موشک را می‌سازد. اولین موشک جمهوری اسلامی ایران و بغداد را با آن می‌زند؛ درست بیخ گوش صدام را. جهان شوکه می‌شود. صدام کپ می‌کند. بیشتر شبیه معجزه است. بی‌بی‌سی خبرش را منتشر می‌کند: یک موشک دوربرد زمین به زمین به بغداد اصابت کرد که شدت انفجار آن به حدی بود که صدای آن تا کیلومترها فاصله از محل انفجار، شنیده شده است.

ذوق‌زده می‌خوانم و می خندم و کتاب خط مقدم را ورق می‌زنم. دردها و رنج‌ها و صبوری‌های حسن آقا را. دلم روشن می‌شود از خواندنِ دو سالِ پربرکت از عمر یک مرد و آفرین می‌گویم به اراده‌ای که شبیه معجزه است. انگار که با او دوستی صمیمی شده‌ام. حالا در صفحه آخر کتاب ایستاده‌ام و آخرین جمله‌های نامه محسن رضایی به امام را پس از شلیک موشکِ حسن آقا را آرام زمزمه می‌کنم: فرزندان پاسدار حضرت‌عالی ظرف مدت هفده روز هم سایت پرتاب موشک و هم موشک‌ها را آماده و عملیاتی نمودند که این خود شبیه به یک معجزه است. اکثر عناصر لیبیایی که در ایران هستند و در این زمینه مسئولیت دارند، پس از شلیک موشک به برادران سپاه گفتند: «حتما یک هیئت از شوروی به اینجا آمده و این تجهیزات را راه‌اندازی کرده؛ امکان ندارد که خود شما توانسته باشید این کار را انجام بدهید، چرا که این کار به سال‌ها آموزش و تجربه عملی نیازمند است.

کتاب را می‌بندم و روی سینه‌ام فشارش می‌دهم. راستی که معجزه است. و با خودم می‌گویم حال من چطور می‌توانم برای وطنم معجزه کنم؟ ما چطور می‌توانیم برای وطن‌مان، مثل حسن آقای طهرانی مقدم معجزه کنیم؟ آینده، چشم به راه معجزه ماست.