احیاگر معروف

هشدار آیت‌الله جوادی آملی به فرانسه و دیگر کشورها/ جلوی هتاکی به قرآن و پیامبر اسلام گرفته شود

حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در پیامی  اهانت به قرآن کریم و پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم را محکوم کردند.

معظم له در این پیام اظهار داشتند: اینکه میبینید ـ معاذالله ـ برخیها به وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله افضل صلوات المصلین) اهانت میکنند یا به قرآن اهانت میکنند، این کشورها باید بدانند که روی شاخه درخت نشستند و دارند ریشه آن را قطع میکنند! آنها آمدند جهان را به عقل نزدیک کنند تا عاقلانه و موحّدانه در کمال سلامت و سِلم زندگی کنند. جهان منهای عقل میشود جنگ جهانی اول و دوم یا جنگهای نیابتی. جهان منهای عقل میشود که شبانهروز سه شیفته اسلحههای آدمکشی است، این جهان است! یا اهانت به وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) است یا اهانت به قرآن کریم که همه این معارف بلند را از قرآن کریم داریم.

ایشان بیان داشتند:

به فرانسه و امثال فرانسه هشدار میدهیم، موعظه میکنیم، نصیحت میکنیم که اجازه ندهند در آن دیار در آن سرزمین  در آن بلاد و در آن کشورشان کسی به مقام مقدّس قرآن کریم، کسی به مقام مقدّس پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) هتکی کند. اگر بیگانهای قصد دارد بین کشورها را به هم بزند موفق نخواهد شد و اگر دوست نادانی دست به این کار زده است امیدواریم نادانی او به دانایی تبدیل شود و مسئولان این کشور هم خردمندانه این مشکلشان را حل کنند و اجازه ندهند که به مقام هیچ پیامبری، هیچ کتابی از کتابهای آسمانی و هیچ وحیای از وحیهای الهی ـ خدای ناکرده ـ مورد هتک قرار بگیرد.

متن کامل پیام معظم له بدین شرح است

أعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطانِ الرَّجیمِ

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ

«اَلْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ‏ وَ صَلَّی اللَّهُ عَلَی ‏جَمِیعِ الْأَنْبِیَاءِ وَ الْمُرْسَلِینَ‏ وَ فَاطِمَةُ الزَّهْراء سَیِّدَة نِسَاءِ الْعَالَمِینَ بِهِمْ نَتَوَلَّی‏ وَ مِنْ أَعْدَائِهِمْ‏ نَتَبَرَّءُ إِلَی اللَّه».

تنها چیزی که جهان را حفظ میکند عقل است و عقل. مرحوم کلینی که از علمای بزرگ و بزرگوار جهان اسلام است، در کتاب شریف کافی مقدمهای دارد؛ این مقدمه پنج ـ شش صفحه است. آخرین سطر مقدمه کافی کلینی این است: «إِذْ کَانَ الْعَقْلُ هُوَ الْقُطْبَ الَّذِی عَلَیْهِ الْمَدَارُ وَ بِهِ یُحْتَجُّ وَ لَهُ الثَّوَابُ وَ عَلیْهِ الْعِقَابُ»؛[1] فرمود قطب فرهنگی جهان عقل است. این حرف کلینی است؛ از بس در روایات تأمل کرد، تدبّر کرد، فحص کرد، بحث کرد، جدّیت کرد، هر چه بیشتر جدّیت کرد از عقلانیت و وحیانی بیشتر باخبر شد. ایشان میگوید قطب فرهنگی جهان عقل است «إِذْ کَانَ الْعَقْلُ هُوَ الْقُطْبَ الَّذِی عَلَیْهِ الْمَدَارُ وَ بِهِ یُحْتَجُّ وَ لَهُ الثَّوَابُ وَ عَلیْهِ الْعِقَابُ»؛ احتجاج خدا و بنده در مدار عقل است، ثواب دادن در مدار عقل است، عقاب کردن در مدار عقل است.

اگر این عقل باشد، دیگر قسمت مهم بودجه این سرزمین صرف آدمکشی نمیشود. شما کارخانههایی که سه شیفته سرگرم ساخت اسلحه آدمکشیاند را بررسی کنید، قسمت مهم بودجه این سرزمین، یعنی کره زمین و قسمت مهم بودجهای که از جای دیگر به این سرزمین آمده، صرف آدمکشی میشود؛ سرّش آن است که این خود را به جای خدا میبیند، از هیچ جا کمک نمیگیرد.

اینکه میبینید ـ معاذالله ـ برخیها به وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله افضل صلوات المصلین) اهانت میکنند یا به قرآن اهانت میکنند، این کشورها باید بدانند که روی شاخه درخت نشستند و دارند ریشه آن را قطع میکنند! آنها آمدند جهان را به عقل نزدیک کنند تا عاقلانه و موحّدانه در کمال سلامت و سِلم زندگی کنند. جهان منهای عقل میشود جنگ جهانی اول و دوم یا جنگهای نیابتی. جهان منهای عقل میشود که شبانهروز سه شیفته اسلحههای آدمکشی است، این جهان است! یا اهانت به وجود مبارک پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) است یا اهانت به قرآن کریم که همه این معارف بلند را از قرآن کریم داریم.

به فرانسه و امثال فرانسه هشدار میدهیم، موعظه میکنیم، نصیحت میکنیم که اجازه ندهند در آن دیار در آن سرزمین  در آن بلاد و در آن کشورشان کسی به مقام مقدّس قرآن کریم، کسی به مقام مقدّس پیغمبر(علیه و علی آله آلاف التحیة و الثناء) هتکی کند. اگر بیگانهای قصد دارد بین کشورها را به هم بزند موفق نخواهد شد و اگر دوست نادانی دست به این کار زده است امیدواریم نادانی او به دانایی تبدیل شود و مسئولان این کشور هم خردمندانه این مشکلشان را حل کنند و اجازه ندهند که به مقام هیچ پیامبری، هیچ کتابی از کتابهای آسمانی و هیچ وحیای از وحیهای الهی ـ خدای ناکرده ـ مورد هتک قرار بگیرد.

«غَفَرَ اللهُ لَنَا وَ لَکُمْ وَالسَّلامُ عَلِیْکُمْ وَ رَحْمَة اللهِ وَ بَرَکاتُه»

[1]. الکافی(ط ـ الاسلامیة)، ج1، ص9.