نرم افزارهای برگزیده
سرباز کوچک ولایت ،آمرمعروف وناهی منکر
سایت های ویژه کودک ونوجوان
پربحث ترين ها
مراجع تقلید
سرداران دفاع مقدس
پیوندهای تصویری
تبلیغات سایت
۱۷
بهمن ۹۶
نظرات
۰
زندگی بدون تلویزیون
سرباز ولایت
زندگی بدون تلویزیون
تلویزیون مثل خیلی از امکانات مدرن دیگر می‌تواند فرصت باشد یا تهدید، کمکی موثر برای والدین باشد در تربیت فرزند یا رقیبی سرسخت! این سبک زندگی و نحوه استفاده ما از تلویزیون است که آن را در کنار یا مقابل ما قرار می‌دهد. از اثرات سوء تماشای مفرط و بی‌قاعده تلویزیون بسیار گفته‌اند ، روندی که قطعا از تلویزیون ابزاری تهدیدآمیز می‌سازد. اما از پسِ تمام این گفته‌ها، دو سوال ذهن انسان را پر می‌کند: اول اینکه از تلویزیون چه‌طور استفاده کنیم تا فرصتی برای رشد کودکان و کمکی در تربیت والدین شود؟ و دوم: کودکان به جای گذران دائمی وقتشان مقابل تلویزیون چه کار کنند؟
بخش اول:
۱_هدفمند و هماهنگ باشیم
در پاسخ به سوال اول عرض می‌کنیم که محققان و روانشناسان توصیه می‌کنند تلویزیون در خانه هدفمند روشن شود، یعنی برای تماشای برنامه‌های از قبل انتخاب‌شده و نه به عنوان یک وضعیت دائمی. ضمن اینکه وظایف و تکالیف کودکان باید در اولویت بوده و با تماشای تلویزیون همراه نباشد. آماده‌سازی و پیش‌بینی ایجاد محدودیت در استفاده افراطی از رسانه‌ها باید از قبل صورت بگیرد و والدین باید سعی کنند پیشاپیش، به سیاست واحدی دست در این زمینه دست پیدا کنند. والدین باید قبلا در مورد زمان ایجاد یک عادت برای کودک خود در استفاده از تلویزیون بحث و گفتگو کنند. همچنین توصیه می‌شود اگر کودک علائمی از دشواری دقت از خود نشان می‌دهد، به صورت جدی کاهش یا حذف تماشای تلویزیون برای یک دوره آزمایشی صورت گیرد.
۲_استقلال زیادی ممنوع!
در ضمن کودکانی که در اتاقشان تلویزیون دارند تمایل بیشتری به تماشای برنامه‌های تلویزیون تحت نظارت کمتر دارند. بنابراین توصیه می‌شود تلویزیون در یک اتاق خانوادگی باشد تا والدین بتوانند به طور مرتب آن را روشن یا خاموش کنند.
۳_محتوا را دریابیم
محدودیت‌ها تنها به مدت‌زمان تماشای تلویزیون خلاصه نمی‌شود و لازم است بزرگسالان اعم از والدین یا اشخاص دیگری که با کودک در ارتباط هستند، نگاهی دقیق و انتقادی به محتوای برنامه‌هایی که کودکان در سنین مختلف به مشاهده آن می‌پردازند، داشته باشند. اگر بزرگسالان برای مشاهده تلویزیون و نوع برنامه های آن دقت و برنامه‌ریزی داشته باشند، می‌توانند از آنها به عنوان یک وسیله یادگیری استفاده کنند. این کار از طریق نشستن با کودکان هنگام تماشایا تلویزیون و بحث‌کردن، پرسیدن بعضی سوالات و کمک به آنها در تفسیر محتوای برنامه‌ها ممکن می‌شود. روانشناسان معتقدند همراهی والدین با کودکان در مشاهده برنامه‌هایی که کلیت مفیدی دارند، می‌تواند مانع جذب جزییات منفی احتمالی بشود.
۴_الگوی شایسته‌ای باشیم
یادمان باشد که والدین بهترین الگوی کودکان هستند و در صورتی که کودک مدام پدر و مادرش را در حال استفاده از ابزار الکترونیک ببیند یا تلویزیون همیشه روشن باشد، طبیعی است که کودک به این مسیر جذب می‌شود. کودکان نسبت به آنچه پیرامونشان می‌گذرد مقلد هستند وقتی والدینشان را مشغول کار دیگری مثل مطالعه ببینند همان کار را تقلید می‌کنند.
بخش دوم:
با توجه به توضیحاتی که قبلا داده شد، توصیه می‌شود تا روزانه وقت بسیار کوتاهی از کودک به تماشای تلویزیون بگذرد و این وظیفه والدین را در پرکردن اوقات فراغت کودک سخت می‌کند. ضمن اینکه تماشای تلویزیون باعث آزادی وقت والدین به خصوص مادر می‌شود و این نکته به راحتی قابل چشم پوشی نیست. قبل از ارائه هر پیشنهادی اجازه بدهید دو نکته را در نظر بگیریم. نخست یادآور شویم که دسترسی به هر امر نیکی مستلزم پرداخت هزینه‌های مادی یا معنوی است و فرزند صالح و نیکو نیز از این قاعده مستثنی نیست! لاجرم، لازم است بخصوص برای سال‌های قبل از دبستان اوقات بیشتری را صرف فرزندمان کنیم. و دوم آنکه طبیعتا مضرات استفاده از موبایل و دیگر تجهیزات الکترونیکی چنانچه بیشتر از تماشای تلویزیون نباشد، کمتر نیز نخواهد بود! بنابراین، استفاده از این ابزارها هم نه تنها در هر سنی مجاز نیست بلکه در صورت استفاده، نیازمند همان محدودیت‌ها بوده و قرار نیست جایگزینی برای تلویزیون باشند.
۱_با کودکمان زندگی کنیم
هر روزی از عمر کودکی‌اش که می‌گذرد، روزی منحصر به فرد است که تکرار نخواهد شد. تجربه این روزهای او همان خاطراتی است که بعدها آرزوی ناممکن تکرارش را خواهیم داشت! پس امروز تکرارنشدنی‌اش را دریابیم و اوقات بیشتری را با او بگذرانیم. از بازی‌های کودکی خودمان استفاده کنید و آن ها را دوباره با فرزندمان تجربه کنیم. لذت دوباره لِی‌لِی، گرگم به هوا، منچ، مارپله و… را از خودمان دریغ نکنیم. گاهی اجازه بدهیم فرزندمان خودش یک بازی هرچند بی‌معنا را اختراع کند و دقایقی همراهی‌اش کنیم. قصه‌گویی را فراموش نکنیم، کاری که در حین رتق و فتق امور خانه هم قادر به انجامش خواهیم بود. تفریح بیرون از خانه ولو به اندازه پیاده‌روی در پارک، هم برای کسب تجربیات جدیدی از دنیا برای او مفید است و هم برای تغییر ذائقه ما. لازم است والدین تقسیم کار کنند و پدرها هرچند کمتر، اما بخشی از اوقات فراغت فرزندشان را با همراهی آنها پر کنند.
۲_گروه همسال را دریابیم
فعالیت گروهی آنقدر مفید است و حرف برای گفتن دارد که می‌شود به تنهایی برایش کتاب نوشت. از طرفی هر کس در هر سن و سالی که باشد و هرچقدر مشتاق برقراری ارتباط با افراد مختلف، باز هم هیچ گروهی بیش از گروه همسال برای او جذاب و اثرگذار نخواهد بود. خوب است از کودکان همسال همسایه، دوستان یا اقوام – که ترجیحا با فرهنگ ما هم سو باشند- را دور هم جمع کنیم تا علاوه بر آنکه اوقات فراغت فرزندنمان پر می‌شود باعث رشد مهارت‌های اجتماعی و گروهی او شود. می‌توانیم برای گروه هم برنامه‌های مشخصی تعریف کنیم. مثلا برایشان برنامه حفظ شعر بگذاریم. یا هر بار یک نفر بنشیند و برای بقیه داستان بگوید و مسایلی از این دست. می‌توانیم از این برنامه‌ها تصویربرداری کنیم تا هم لحظات خوشی از کودکی‌شان را ثبت کرده باشیم و هم بعدا با تماشای فیلم خودشان، مجددا آنها را سرگرم کنیم.
۳_خلاق و خلاق‌پرور باشیم!
خلاقیت کیفیت زندگی افراد را تغییر می‌دهد. سعی کنیم هم خودمان خلاق باشیم و هم کودکمان را به این سمت سوق دهیم. مثلا می‌توانیم بعد از آنکه کودک یا کودکانمان حین بازی تمام اسباب‌بازی‌هایشان را در اتاق رها کرده‌اند و خانه را به هم ریخته‌اند یک بازیِ «جای این کجاست؟» راه بیاندازیم و به این ترتیب آن ها به سمت مسئولیت‌پذیری و جمع‌آوری وسایل در فضایی پرنشاط و پرجنب و جوش هدایت کنیم. می‌توانیم خودمان هم در این بازی شرکت کنیم تا کار برایشان خسته‌کننده نشود و در عین حال انجام امور در حین بازی باعث شود جمع‌کردن وسایلشان را وظیفه مادر نپندارند! یا از آن ها برای بردن وسایل غذاخوردن که حملش ساده و بی‌خطر باشد استفاده کنیم. به این ترتیب هم کار ما انجام می‌شود و هم او سرگرم می‌شود. حتی می‌توانیم برای آماده‌کردن عصرانه یا غذایی ساده با هم همکاری پرهیجانی داشته باشیم.
۴_نقاش‌باشی
از جمله فعالیت‌هایی که خلاقیت کودک را پرورش می‌دهد نقاشی است. ضمن اینکه نقاشی به ما کمک می‌کند تا با افکار و روحیات کودکمان دقیق‌تر آشنا شویم. اجازه بدهیم کوچکترها نقاشی نامفهومشان را برایمان شرح دهند و آنها را تا جایی که می‌شود تایید کنیم. بعضی اوقات می‌توانیم موضوعاتی را برای نقاشی پیشنهاد کنیم، مثلا از او بخواهیم اتفاقاتی که برایش لذت‌بخش بوده یا دوستشان داشته را نقاشی کند. بعضی اوقات همراهی ما می‌تواند هیجان نقاشی را برایش بیشتر کند. گاهی می‌توانیم تصاویر اسباب‌بازی‌هایش را برایش بکشیم تا آنها را رنگ کند.
۵_پدرانه‌ها
شاید خیلی از تفریحات بیرون از خانه مثل رفتن به شهربازی و باغ وحش از جمله اموری باشد که پدرها بتوانند عهده‌دارش شوند تا هم روز خاطرانگیز پدر و فرزندی را ثبت کنند و هم مادر بتواند فارغ از حضور فرزندان کمی به امور شخصی‌اش برسد، بخصوص اگر پدر و همسر مهربان بتواند دغدغه آماده‌کردن غذا را هم از ذهن خانم خانه کم کند!
منبع:سایت باحجاب
برچسب ها
آموزش
نظرات (۰)
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
لینک های تصویری
يادداشت ویژه
-
ماجرای ساخت اولین موشک ایرانی را در این کتاب بخوانید
ماجرای ساخت اولین موشک ایرانی را در این کتاب بخوانید
کتاب، پر از جزئیاتی قوی و مستند از این دو سالِ پر از تلاشِ آقا حسن است؛ از روزهایی که به سوریه و لیبی رفت تا با دانش موشکی برگردد. از روزهایی که برای جنگ با دنیا در تقلا بود. او، یک نفر بود اما از تنهایی راه، وحشت نمی‌کرد. انگار که قدرتش را و ایمانش را از منبعی ورای تمام منابع امید در دنیا می‌گرفت.
صفرِ صفر بودیم. دقیقا ایستاده در همان نقطه‌ای که دست از همه جا کوتاه است. چیزی شبیه حال و روز مُرده‌‌ای که نه راه پس دارد و نه حتی درست و حسابی می‌تواند پیش برود! معلق بودیم. بین زمین و هوا. آن هم نه یک معلقِ سر به هوا که کسی کارش نداشته باشد؛ نه. یک معلق که بیشتر از ده کشور جهان دست به دست هم داده بودند تا خرد و خاکِ شیرش کنند! صدام هم پیش‌قراول‌شان شده بود. آنها موشک می‌دادند و این‌ها، ما را پشت سر هم می‌کوبیدند؛ با موشک‌های شوروی؛ از سی و یکم شهریور ۵۹ تا مرداد سال ۶۳ که کتاب، دقیقاً از همان جا شروع می‌شود. آن هم با روایتی مستند و واقعی از زندگی مردی که همه‌ی ما او را به اسم «پدر موشکی ایران» می‌شناسیم.
کتاب «خط مقدم»، نه پیچیدگی‌های سر هم کردنِ توصیفات و رویاپردازی‌های نویسنده‌ها را دارد؛ و نه حتی قرار است شما را غرق در بازی با کلماتش کند؛ کتاب، صاف است و ساده و پر از جمله‌هایی کوتاه که در روایتی بلند، از دو سالِ زندگی پدر موشکی ایران، به هم پیوسته شده است و خانم فائضه غفار حدادی، نویسنده کتاب، در مقدمه‌اش، این‌طور از آن می‌گوید: کتاب را که نوشتم، دیدم که فقط دو سال از زندگی یک نفر نیست. داستانی است واقعی از تلاشی دسته‌جمعی و جهادی در روزهای ناامیدی و بحران.
ماجرای کتاب در روزهای اوج جنگ است؛ از مرداد سال ۶۳ تا دی ماه سال ۶۵. مقطعی که در آن کشته می‌شدیم بی‌آنکه دفاع درخوری از خودمان و خاک‌مان داشته باشیم چون موشکی نداشتیم. نداشتن دانش موشکی به نقطه ضعف ما تبدیل شده بود اما ناگهان، سر و کله‌ی جوانی پیدا می‌شود به اسم «حسن طهرانی مقدم»، که آمادگی نشان می‌دهد تا از این نقطه‌ی ضعف، نقطه‌ی عطف بسازد! و «با اینکه دو ماه از عروسی‌اش می‌گذشت، فقط دو روز با عروسش زندگی کرده بود. چون دو روز بعد از مراسم، عروسش را تنها گذاشت و برگشت اهواز. بهمن و اسفند پر شده بود از مأموریت‌های مهم برای توپخانه.»
در ادامه کتاب، او را به «حسن آقا» می‌شناسیم. مردی که فرمانده وقتِ توپخانه جمهوری اسلامی ایران است اما ردپای خنده‌ها و شوخی‌های شیرین‌اش در خط به خط روایت ملموس است. او، کسی است که در اوج ناامیدی، امیدوار است؛ در انتهایی‌ترین حد شکست، مطمئنِ به پیروزی است؛ و در سیاه‌ترین لحظات جنگ، دنبال نور می‌گردد و پیدایش می‌کند.
اوایل سال ۶۰ که برای اولین بار وارد آبادان شد، کارهای زیادی می‌توانست بکند. هم از تخریب چیزهایی می‌دانست هم کار با اسلحه؛ جنگ شهری را در جبهه غرب یاد گرفته بود. اما مستقیماً رفت سراغ خمپاره. می‌گفت: ما از توی سوراخی کوچک این ژ۳ هیچ وقت نمی‌توانیم پیروز شویم.کتاب، پر از جزئیاتی قوی و مستند از این دو سالِ پر از تلاشِ آقا حسن است؛ از روزهایی که به سوریه و لیبی رفت تا با دانش موشکی برگردد. از روزهایی که برای جنگ با دنیا در تقلا بود. او، یک نفر بود اما از تنهایی راه، وحشت نمی‌کرد. انگار که قدرتش را و ایمانش را از منبعی ورای تمام منابع امید در دنیا می‌گرفت. روی زمین بود اما اتصالی آسمانی، از او، که مجموعه‌ای انسانی از گوشت و رگ و استخوان و خون بود، کوهی آهنین ساخته بود برای حلول در نماد قدرت و مقاومتی به نام «موشک».
او زندگی را، همسرش را، و نشستن در کنج آرام خانه‌اش را دوست داشت؛ در یکی از نامه‌هایش به آدرس سفارت‌خانه‌ی دمشق برای همسرش نوشته بود: نمی‌دانم نامه‌هایی که فرستاده‌ام به دستت رسیده یا نه. ولی من می‌دانم که تا به حال این‌قدر نامه ننوشته بودم و علت آن اعتبار و علاقه و درجه محبت من به تو است. اما به سرگردان بودن در سفارت‌خانه‌ها و هتل‌ها و کشورها می‌بالید تا زمانِ رسیدن به دانشی که اولین موشک را برای جمهوری اسلامی ایران؛ آن هم در شرایط جنگ و زور و تحریم، بسازد.
دستور پرتاب اولین موشک جمهوری اسلامی، عصر روز یکشنبه ۱۹ اسفند به حسن آقا ابلاغ شد. حس عجیبی بود. همه چیز امتحان نشده و بکر بود. همه کسانی که به نوعی مسئول بودند، توی ذهن‌شان درگیر مسائل لاینحلی بودند که جوابش را فقط آینده تعیین می‌کرد. آیا بعد از این همه تلاش و دوندگی، واقعا ایران می‌توانست موشک هوا کند؟
اضطراب، ترس و زیر ذره‌بینی به وسعت جهان بودن کافی بود تا آقا حسن از آرزویی به بزرگی و دست نیافتنیِ ساخت موشک دست بکشد اما جلو ایستاد و همه با لباس سبز سپاه به او اقتدا کردند. نمازش این بار کمی بیشتر طول کشیده بود و در قنوت، راز و نیازش متفاوت‌تر بود: خدایا، تو شاهدی که ما برای عزت دادن به دین تو و نجات مردم بی‌گناه و خوش‌حالی امام شهدا عازم چنین ماموریتی هستیم. خدایا، دستمان را بگیر و هر آنچه خیر ماست بر ما نازل کن. ربی إنی لما أنزلت إلی من خیر فقیر.
و آیا خدا، بنده‌های راستینش را تنها خواهد گذاشت؟ آیا به حال خود رها خواهند شد؟ دفتر خاطرات حسن آقا؛ ۲۷ اسفند ۱۳۶۳ـ ظهر خبر رسید که موشک زمین به زمین به ساختمان جدید البنای وزارت خارجه بغداد، اصابت کرده است. صدای انفجار، مراسم جشنی را که صدامی‌ها بابت عقب‌نشینی نیروهای ایرانی راه انداخته بودند به هم زده و صدای انفجار موشک همراه صدای سخنران مراسم از رادیو پخش شده.
حسن آقا موشک را می‌سازد. اولین موشک جمهوری اسلامی ایران و بغداد را با آن می‌زند؛ درست بیخ گوش صدام را. جهان شوکه می‌شود. صدام کپ می‌کند. بیشتر شبیه معجزه است. بی‌بی‌سی خبرش را منتشر می‌کند: یک موشک دوربرد زمین به زمین به بغداد اصابت کرد که شدت انفجار آن به حدی بود که صدای آن تا کیلومترها فاصله از محل انفجار، شنیده شده است.
ذوق‌زده می‌خوانم و می خندم و کتاب خط مقدم را ورق می‌زنم. دردها و رنج‌ها و صبوری‌های حسن آقا را. دلم روشن می‌شود از خواندنِ دو سالِ پربرکت از عمر یک مرد و آفرین می‌گویم به اراده‌ای که شبیه معجزه است. انگار که با او دوستی صمیمی شده‌ام. حالا در صفحه آخر کتاب ایستاده‌ام و آخرین جمله‌های نامه محسن رضایی به امام را پس از شلیک موشکِ حسن آقا را آرام زمزمه می‌کنم: فرزندان پاسدار حضرت‌عالی ظرف مدت هفده روز هم سایت پرتاب موشک و هم موشک‌ها را آماده و عملیاتی نمودند که این خود شبیه به یک معجزه است. اکثر عناصر لیبیایی که در ایران هستند و در این زمینه مسئولیت دارند، پس از شلیک موشک به برادران سپاه گفتند: «حتما یک هیئت از شوروی به اینجا آمده و این تجهیزات را راه‌اندازی کرده؛ امکان ندارد که خود شما توانسته باشید این کار را انجام بدهید، چرا که این کار به سال‌ها آموزش و تجربه عملی نیازمند است.
کتاب را می‌بندم و روی سینه‌ام فشارش می‌دهم. راستی که معجزه است. و با خودم می‌گویم حال من چطور می‌توانم برای وطنم معجزه کنم؟ ما چطور می‌توانیم برای وطن‌مان، مثل حسن آقای طهرانی مقدم معجزه کنیم؟ آینده، چشم به راه معجزه ماست.
آخرين مطالب
