احیاگر معروف

خداوند مهربان، به خاطر چند تار مو ما را عذاب نمی کند!

حتماً شما نیز شنیده اید که بسیاری از بانوان در توجیه شل حجابی خود می گویند؛ خداوند مهربان تر از این است که به خاطر چند تار مو، بنده اش را عذاب کند، و از آنجا که در روایات و آموزه های دینی بر صفت رحمت و مهربانی خداوند تأکید شده است، اغلب افراد تحت پوشش این دلیل به بدپوششی خود ادامه می دهند. حتی بسیاری از دینداران نیز تحت تأثیر این استدلال قرار می گیرند و حجاب خود را کاهش می دهند.

پس چند رکعت نماز هم نخواندیم چیزی نمی شود!

اگر این استدلال را بپذیریم که چون خداوند بسیار رئوف و مهربان است و بخاطر چند تار مو ما را عذاب نمی کند، پس می توان گفت که خداوند بزرگ تر و مهربان تر از آن است که ما را به خاطر نخواندن چند رکعت نماز، خوردن یک تکه نان کوچک در ماه رمضان، چند جمله غیبت و تهمت، چند جرعه نوشیدنی حرام و مقداری خوردن مال یتیم عذاب کند. بدین ترتیب دیگر احکام الهی فلسفه وجودی نخواهند داشت و معنی حلال و حرام و مرز آن ها معنی نخواهد داشت و هیچ کس خود را موظف نمی داند که به حدود دستورات الهی پایبند باشد زیرا هرکسی بر اساس امیال خود بخشی از احکام الهی را می پسندد و بخشی را نمی پسندد و از انجام آن ها سرباز می زند.

معیار کم و زیاد را چه کسی تعیین می کند؟

به راستی چه کسی تعیین می کند که چه گناهی بزرگ است و چه گناهی کوچک است و کم اهمیت؟ چه کسی تعیین می کند، چند سانتی متر از موهای زن که دیده شود حرام است و از آن کمتر حرام نیست؟ آیا کسی می تواند مشخص کند که مثلاً دزدی از ۵۰۰ هزار تومان بیشتر شود اشکال دارد و کمتر از آن بلامانع است؟
آیا هر یک از افراد بشر خود مرجعی هستند که کوچک و بزرگی گناه و کمی و زیادی عقاب آن را تخمین بزنند؟ در اینصورت هر کسی مناسب با خواسته ها و امیال خود حدی برای اعمال خوب و بد تعیین خواهد کرد. برای مثال یک نفر به اقتضای شغلش می گوید “حالا خدا بخاطر چند هزار تومان ربا، ما را عذاب نمی کند” دیگری نیز می گوید خداوند بخاطر چندهزار تومان که از جیب مردم دزدی کرده ایم ما را نمی سوزاند و در نهایت یک نفر هم می تواند بگوید خداوند ما را به خاطر کشتن یک بچه در بین این همه انسان که زندگی می کنند، مجازات نمی کند، خدا که به انسان ها نیازی ندارد.”
بنابراین معیار کوچک و بزرگی گناه و وسعت بخشش خداوند در حیطه قدرت خود خداوند است و کسی نمی تواند برای خود حدی متمایز قایل شود.

خداوند فقط مهربان نیست؛ عادل نیز هست

خداوند علاوه بر مهربانی و لطف به بندگانش، صفات دیگری نیز دارد که یکی از آن ها عدل است. از عدالت خداوند به دور است که بین بنده ای که همیشه با حجاب خود زمینه ارتکاب نوعی گناه خاص را برای خود و دیگران از بین برده است با بنده ای که همواره در جامعه به جلوه گری پرداخته است، فرقی نگذارد و به هر دو پاداش دهد. این خواسته بندگان از خداوند نیز هست که اگر این دنیا ظرفیت اجرای عدالت را ندارد در آخرت این امکان فراهم شود.
همانطور که توقع داریم یک مرد هوس باز را به خاطر تهدید کردن امنیت زنان مجازات سختی کنند پس به همان اندازه نیز توقع می رود که یک زن را به خاطر جلوه گری هایش که امنیت و سلامت روانی را در جامعه تهدید می کند به سختی مجازات کنند. اما آیا این امکان در این دنیا فراهم است؟
در قرآن کریم آمده است:
«و ترازوهای عدالت را در روز قیامت می نهیم و به هیچ کس هیچ ستمی نمی شود؛ و اگر (عمل خوب یا بد) هم وزن دانه خردلی باشد آن را ( برای وزن کردن) می آوریم و کافی است که ما حسابگر باشیم.» (آیه ۴۷ سوره انبیاء)
«ومن یعمل مثقال ذره شراً یره و من عمل مثقال ذره خیراً یره؛ پس هرکس هموزن ذره ای نیکی کند، آن نیکی را می بیند و هر کس هموزن ذره ای بدی کند آن بدی را می بیند.» (آیات ۷ و ۸ سوره زلزال)

خداوند از روی مهربانی خواهد بخشید اما با چه شرایطی؟

آنچه که از آیات و روایات می آموزیم این است که خداوند بسیار بخشنده و غفار است و از گناهان بندگان هرچند بزرگ می گذرد و حتی بجای آن ها حسنات هم می نویسد. در حدیثی می خوانیم؛ «پس توبه کننده با خدا ملاقات کند به گونه‌اى که هیچ چیز نیست که در پیشگاه خدا گواهى بدهد که او چیزى از گناه را انجام داده است.»(کافى، ج ۲ ص ۴۳۵)
اما نکته مهم این است که این بخشش و غفران وقتی در حق بنده صورت می گیرد که او توبه واقعی کرده باشد، که از ویژگی های آن این است که بنده از انجام گناه پشیمان باشد، خود را گناهکار بداند و قصد جدی برای ترک گناه داشته باشد. اما آنچه برخی از زنان در مورد استدلال فوق بیان می کنند، نشانی از پشیمانی ندارد بلکه عمل خود را می پسندند و آن را قبیح نمی دانند و تصمیمی بر ترک آن ندارند، بلکه با توجیه عمل خود و تکیه بر صفت مهربانی خداوند به گناه خود نیز ادامه می دهند، بنابراین چگونه انتظار دارند مورد مغفرت الهی قرار گیرند؟

حجاب هم ناشی از مهربانی خداوند است

این استدلال که خداوند مهربان تر از آن است که بنده اش را بخاطر چند تار مو عذاب کند، گویای این واقعیت است که برخی از ما انسان ها، مهربانی خداوند را برای رسیدن به امیال خود باور کرده ایم، چرا که این صفت الهی را در جنبه های دیگر دستورات دینی نمی بینیم. اگر بنده باور کند که همه ی احکام الهی ناشی از لطف و محبت خداوند بر بندگان واجب شده است، در انجام آن ها کوتاهی نخواهد کرد. برای مثال روزه گرفتن ۳۰ روزه ای که بر مسلمان واجب شده است، اثرات معنوی و جسمی بی نظیری بر روح و جان او دارد یا وقتی رعایت روابط حیامدارانه بین زن و مرد نامحرم واجب می شود، بدلیل آثار آرامش بخش آن و حفظ کیان خانواده و جلوگیری از بسیاری بیماری های روحی و جسمی ناشی از روابط آزاد بین زن و مرد است.
حکم حجاب نیز برمبنای همین مهربانی خداوند، بر بندگان واجب شده است. در آیه ۵۹ سوره احزاب می فرماید: « ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو جلباب های (روسرى هاى بلند) خود را بر خویش فرو افکنند، این کار براى اینکه (از کنیزان و آلودگان) شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است و (اگر تاکنون خطا و کوتاهى از آن ها سر زده) خداوند همواره غفور و رحیم است.»
بنابر آیه فوق واضح است که رعایت حجاب کامل در ابتدا برای خود زن منفعت دارد و در وهله بعدی برای جامعه سودمند است. حجاب و پوشیدگی هم برای زن و هم برای مرد باعث آرامش است. بدیهی است که حجاب ظاهری به تنهایی این مطلوب را فراهم نخواهد کرد اما به عنوان یک عامل اصلی در کنار رعایت مسائل اخلاقی دیگر وزنه ای سنگین برای آرامش زن و سپس مرد خواهد بود.
لذا خداوند مهربان با توجه به ویژگی های منحصر به فرد و متفاوت در خلقت زن و مرد، از روی لطف و مهربانی و برای سعادت دنیا و آخرت آنان، حجاب و رعایت حریم زن و مرد را بر بندگانش واجب فرموده است.