احیاگر معروف

واجب فراموش شده یا اصلی که بر زمین مانده و خاک می‌خورد؟!

- اصل هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران!

- واجب فراموش شده دین الهی و اصلی از فروع دین!
- پله های ترقی معروف یا سد معبرهای منکر در جامعه!
- سال فرهنگ و عزم ملی و مدیریت جهادی!

امر به معروف و نهی از منکر چیست و چه کاربردهایی در جامعه دارد و چرا باید به عنوان یک واجب به آن نگاه کنیم و این مقدار سفارش شده که همه مردم عامل به آن باشند.

پیامبراکرم(ص) در حدیثی به اصحاب خود فرمودند، اگر دیدید که عده ای در یک کشتی نشسته اند و به سوی مقصدی در حرکتند اگر شخصی در مکانی که نشسته و متعلق به او است مشغول به سوراخ کردن مکان زیر پایش شود و اگر دیگران او را از این کار منع کنند بگوید من فقط جای خودم را سوراخ می کنم و کاری به جای شما ندارم آیا این دلیل قانع کننده ای برای نجات همه افراد آن کشتی از غرق شدن خواهد بود؟

همچنین در حدیث دیگری آمده توجه و عمل به امر به معروف و نهی از منکر در جامعه در مقابل واجبات دیگر مانند قطره ای در برابر دریا می باشد!

یعنی عمل به امر به معروف و نهی از منکر مانند دریاست. یعنی عظمت و بزرگی و گستره پیاده شده این واجب الهی در جامعه به علت تاثیرگذاری های مثبتی که دارد تشبیه به عظمت دریا شده است.

همین دو حدیث کافی است تا به عمق اهمیت اجرا شدن امر به معروف و نهی از منکر در جامعه پی ببریم.

از سوی دیگر بارها در روایات تذکر داده شده که در جامعه ای که به این واجب الهی عمل نشود گناه و فساد در آن فراگیر شده و آن جامعه محکوم به سقوط می شود.

البته با شرایط و وضعیتی که در حال حاضر امر به معروف و نهی از منکر در جامعه ما که اسم جامعه مسلمان را نیز با خود به یدک می کشد دارد باید گفت از کجا باید شروع کرد و از چه چیزهایی باید گلایه کرد؟

اگر جزء اهالی درد دین دار جامعه امروز هم باشیم دیگر گلایه هایمان نیز رنگ شعار و تکرار به خود گرفته است و دیگر نوبت عمل است، اما شاید تکرار این جنس از حرف ها ظرفیتی برای درمان ایجاد کند که مطمئنا نوشداروها بعد از مرگ سهراب هایمان جوابگو نخواهد بود.

سالهاست که رهبر معظم انقلاب از به قهقرا رفتن فرهنگ ناب و اصیل ایران اسلامی اظهار نگرانی می کنند و به مدیران فرهنگی کشور هشدار داده اند اما گویی قرار نیست از این تنور داغ نانی نصیب ملت شود.
کار فرهنگی به زمین مانده است و گرد و غبار غفلت و فراموشی امر به معروف و نهی از منکر را که اصلی از قانون اساسی کشور است، را از نظرها دور داشته است.

طلبه شهید علی خلیلی جان شیرینش را فدایی راهی کرد که تلنگری باشد برای همه ما که این امر را اِحیا کنیم، اما هم مردم و هم مسئولین در حال قدم برداشتن در مسیری هستیم که با غفلتی عظیم این حکم الهی را همچون اِحیاکنندگان شهید می کنیم.
اگر اصرار داریم پارامترهای سبک زندگی اسللامی باید در زندگی پیاده شود یکی از اهرم های اصلی آن جدی گرفتن و عملیاتی کردن پله های ترقی معروف و سد معبرهای منکر است.
چقدر در مسیری قرار گرفتیم تا مردانه میدان دار جامعه ای شویم تا در گلوگاه های خطر زنگ لغزش را نشنود؟
می گویند ملتی که امر به معروف و نهی از منکر را فراموش کند آسایش و امنیت اخلاقی از آن رخت بر می بندد و باید خود را پذیرای طوفان های سهمگین بلا و مصیبت کند.
با ارزشترین راه آموزش به فرزندان مان این است که خود به امر به معروف و نهی از منذر عمل کنیم و با آگاه سازی آنها از نتایج مثبتی که این واجب الهی در پی خواهد داشت در مسیر عمل کردن به آن تشویق کنیم.

سعی کنیم با غفلت هایمان در جاده ای قرار نگیریم که دین دار باشیم اما دین مداری را فراموش کرده باشیم.

به قلم: قاریان پر

انتهای پیام/

منبع:سایت همشاگردیها