احیاگر معروف

سیری بر زندگی شهید «جعفر ترابی بیرامی»؛ حکایت غسل آخر در «هویزه»!

به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از تبریز، با آغاز جنگ تحمیلی، اقشار مختلف جامعه برای حضور در جبهه‌ها اعلام آمادگی کردند، کسانی هم در این بین بودند که در قالب نیروی جهاد سازندگی برای پشتیبانی از رزمنده‌ها راهی مناطق جنگی شده و با پل‌سازی، سنگرسازی و ... دِین خود به ایران اسلامی را ادا کردند.

شهید «جعفر ترابی بیرامی» با اینکه به صورت حرفه‌ای رشته فوتبال را پیگیری می‌کرد، اما با آغاز جنگ، از علایق خود چشم پوشی کرده و لباس نظامی به تن کرد و به عنوان نیروی جهادسازندگی راهی جبهه‌های نور شد. در ادامه معرفی شهدای ورزشکار آذربایجان شرقی، بخشی از زندگی این شهید والامقام را مرور می‌کنیم.

زندگینامه شهید «ترابی بیرامی»

«جعفر ترابی بیرامی» پنجم خرداد سال ۱۳۳۵ در یکی از روستاهای شهرستان اسکو در آذربایجان شرقی متولد شد. کانون گرم خانواده او گرچه از نظر مالی وضعیت چندان خوبی نداشت؛ اما از مهر و محبت پر بود. جعفر توانست تحصیلات ابتدایی خود را در روستا و دوران راهنمایی و دبیرستان را در خسروشهر و اسکو ادامه دهد.

او در سن هشت سالگی از داشتن پدر خویش محروم شد و مادر سرپرستی فرزندانش را بر عهده گرفت. جعفر برادری کوچکتر از خود نیز داشت. این کودک مرد سیرت، کسی نبود که مادر را در تامین مخارج زندگی تنها رها کند؛ لذا مشغول به کار نیز شد. جعفر از کودکی به بازی و ورزش علاقه‌مند بود؛ به طوری‌که در نوجوانی و جوانی فوتبال را به طور دائم در اوقات فراغت تعقیب می‌کرد و فوتبال رشته اصلی وحرفه‌ای ورزش او شده بود.

جعفر در مسابقات تیمی شرکت می‌کرد و مقام‌هایی را هم کسب کرده بود. او بعد از اتمام تحصیلات متوسطه به خدمت سربازی رفت و بعد از طی دوره آموزش‌های نظام جمع و مقدماتی به اخذ سردوشی نائل شد. بعد از پایان خدمت به استخدام جهاد سازندگی در آمد تا بتواند برای مردم و سرزمینش خدمت کند. او که هم دوره نظامی دیده بود و هم از غیرت ملی و ایمان به خدا سرشار بود. به گفته برادرش حدود ۶۰۰ نفر را جهت فعالیت بسیج کرد.

«جعفر ترابی بیرامی» با شروع جنگ تحمیلی از پشتیبانی جهاد، عازم جبهه شد. او انسانی ساده در رفتار و متواضع در برخورد با دیگران بود، تلاش را پیشه خود کرده بود و بر روی طراحی یکی از پل‌ها در مناطق عملیاتی مشغول کار بودند که یکی از همرزمانش گفته است که جعفر 11 اردیبهشت سال 1361 در «هویزه» حین کار بر روی پل، به داخل آب رفت و مشغول غسل کردن شد. بعد از خروج از آب در عرض چند دقیقه خمپاره‌ای می‌افتد و ترکش آن به پشت و شانه‌اش اصابت کرده و به شهادت می‌رسد.

با حضور جانشین فرمانده کل سپاه انجام شد؛ رونمایی از کتاب «دامادی خوبان» با موضوع سبک زندگی شهدا

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، کتاب «دامادی خوبان» با موضوع سبک زندگی شهدا و به نویسندگی مریم عرفانیان دیروز (چهارشنبه) رونمایی شد.

در این مراسم مریم مجتهدزاده رئیس سازمان نشر آثار و ارزش‌های مشارکت زنان در دفاع‌مقدس، سردار علی فدوی جانشین فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و سردار علی‌محمد نائینی رئیس مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس حضور داشتند.

خاطره ای از شهیدسیداحمداحمدزاده نیاکی

خواهر شهید :  زمانی که احمد می خواست از بسیج نامه بگیرد برای رفتن به آموزشی و جبهه، به او به خاطر سن کمش ندادند آنقدر رفت و آمد تا به او نامه دادند و پدرم امضا کرد و برد و به آنها تحویل داد. لباس بسیجی که به او دادند برایش بسیار بزرگ بود وقتی آورد به خانه، پوشید گفتیم برایت بزرگ است گفت اشکال ندارد، مهم پوشیدن لباس مقدس جبهه است.

فرازی  از وصیت نامه طلبه شهید حسن قدیری نیاکی

سرلشگری که مجذوب امام خمینی (ره) بود

۲ روایت از سید آزادگان؛ راز سجده‌های طولانی حاج‌آقا ابوترابی/ درس اخلاقی که «سیدالاسرا» به صلیب سرخ و افسر عراقی داد

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، حجت‌الاسلام سید علی‌اکبر ابوترابی‌فرد معروف به سیدالاسرا و رهبر فکری و دینی اسرا در دوران دفاع مقدس بود؛ کسی که با رفتار و شخصیت بزرگ خود علاوه بر اسرای ایرانی، نگهبانان بعثی را نیز تحت تاثیر خود قرار داد. او در دوران دفاع مقدس به اسارت نیرو‌های بعثی درآمد و سال‌ها در اردوگاه‌های صدام به انجام فعالیت‌های فرهنگی پرداخت و در میان اسرا به «سید آزادگان» معروف شد.

وی به همراه پدرش در سال ۱۳۷۹ در مسیر زیارت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) بر اثر سانحه رانندگی درگذشت.

حجت الاسلام عالی آزاده، برادر شهید و امام جمعه موقت تبریز درباره شخصیت عارفانه سید آزادگان اظهار داشت: قسمت شد در اردوگاه تکریت او را ببینم. حاج آقا جایگاه معنوی خاصی داشت. سجده‌های طولانی او را در زمان اسارت دیده بودم و برایم جای سوال داشت و مبهم بود. قسمت شد تا بعد از اسارت روزی او را در تبریز ببینم. برایم تعریف کرد که در نجف محضر شیخ عباس قوچانی تلمذ می‌کرد، کسی که از هم ردیفان آیت الله بهجت و دیگر بزرگان بود. تازه آنجا فهمیدم عبادت‌های خالصانه و سجده‌های طولانی ایشان از کجا سچشمه می‌گیرد. فهمیدم زمانی که در نجف بود ارتباط قلبی با شاگردان آیت الله قاضی داشت و خودش از عرفای پنهان بود.

وی افزود: حاج آقا بسیار به فکر ایثارگران و آزادگان بود و تلاش‌های زیادی کرد و تا آخر عمرش این جهاد را ادامه داد.

محمدباقر علیی از آزادگان دوران دفاع مقدس در خاطره‌ای از حاج آقا ابوترابی گفت: در یکی از روز‌های اسارت افسرا عراقی حاج آقا ابوترابی را خیلی شکنجه کردند. از صلیب سرخ آمدند پیش حاج آقا وهرچه از او پرسیدند ایشان چیزی از شکنجه‌ها نگفت، با اینکه سینه‌اش از شدت شلاق چاک چاک شده بود. فهمیدیم اردوگاه او را خواسته و پرسید چرا مقابل صلیب سرخ اعتراضی نکرده است. ایشان گفته بود صلیب سرخ مسیحی است ما و شما مسلمانیم کجای اسلام می‌گوید یک مسلمان از یک مسلمان دیگر پیش مسیحی شکایت کند، معلوم است چنین کار نمی‌کنم.

وی افزود: همین اتفاق باعث شد تا هفته‌ای یک یا دو روز فرمانده عراقی حاج آقا ابوترابی را به دفترش دعوت می‌کرد تا حاج آقا او را موعظه کند و درس اخلاق بدهد، که چقدر این کار روی اخلاقش تاثیر گذار بود.

روایتی از انفجار ماشین حامل «حاج قاسم سلیمانی» از زبان خودش

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، عملیات «فتح المبین» با موفقیت سربازان امام خمینی (ره) به پیروزی رسید و سهم یاران حاج قاسم‌ سلیمانی در این حماسه بزرگ، تصرف عمق استراتژیک دشمن در دشت عباس بود.

با سقوط این جبهه و عدم توان لشکر ۱۰ زرهی عراق در مقابل هجوم عاشقان ثارالله (ع)، دشمن از جاده‌ای که به تنگه ابوغریب و چم سری می‌رسید، عقب‌نشینی کرد. آن زمان فرمانده تیپ، بسیجی‌وار به تعقیب دشمن سراپا مسلح پرداخت که روایت آن از زبان سردار سلیمانی شنیدنی است و در ادامه آمده است.

«اولین بار یک استیشن به ما داده بودند و اولین ساعتی بود که سوار این ماشین شدیم. من به اتفاق مهدی کازرون و سید غضنفر تهامی که بیسیم‌چی من بود و حسن دانایی‌فر که آن روز به انتقاد شهید زین‌الدین، مسئولیت اطلاعات از شاوریه تا عین خوش را داشتند، مسئولیت آمادگی و اطلاعاتی محور دشت عباس و عین خوش را به عهده داشت.

چهار نفری داخل ماشین نشستیم و جلوتر از نیرو‌ها حرکت کردیم، برای اینکه خودمان را به دشمن برسانیم. روی همان جاده خاکی از ارتفاعات به طرف پایین می‌رفتیم که روی نقشه به تنگه ابوغریب می‌رسید. راه افتادیم و از دور تاسیسات چاه نفت را دیدیم و یقین کردیم که به طرف ابوغریب می‌رویم. رسیدیم به چاه‌های نفت؛ چهاز تا پنج نفر عراقی جامانده بودند که آن‌ها را اسیر کردیم و یک نفر را کنار این‌ها گذاشتیم و خودمان ادامه دادیم که برویم به طرف تنگه ابوغریب.

وقتی مقابل تنگه رسیدیم، ارتفاعات از دو طرف می‌آمد و جاده از وسط ارتفاعات عبور می‌کرد. به محض اینکه حسن خواست بگوید تنگه ابوغریب، انتهای ستون عراقی‌ها مشغول عبور کردن شد و ما هم آن موقع جوان بودیم و زیاد اعتنایی نمی‌کردیم و به سرعت پشت سرستون تانک می‌رفتیم که خودمان را برسانیم به آن ستون تانک؛ یک ماشین تنها بودیم، همین که گفتیم تانک، یک انفجار عظیمی رخ داد.

ماشین رفته بود روی مین ضد خودرو، مین منفجر شد. تمام ماشین تکه تکه شد. عکس ماشین هست، توی تکه‌های ماشین ما چهار نفر در هوا معلق‌زنان افتادیم روی زمین و واقعا عجیب بود. اگر عکس ماشین را ببیند، غیرقابل تصور است که در این ماشین کسی زنده بماند.

حسن نصف سر پایش قطع شد، من صورتم سوخت، ترکش ریز به صورتم خورد، مهدی پایش زخمی شد و عمده ما زخم‌های کوچکی برداشتیم؛ درحالی که حداقل زخم آن صحنه باید قطع شدن پای کامل باشد. هیچ‌کس تصور نمی‌کرد ما زنده باشیم.

با انفجار این ماشین هم زمان پشت سر تعقیب ما، از جاده آسفالت احمد متوسلیان با ماشین رسید و قبل از آن یک آمبولانس برای نجات ما آمد که رفت روی مین و همه سرنشینان آن شهید شدند. بعد بچه‌ها رسیدند و ما را منتقل کردند به بیمارستان دزفول و این آخرین روز عملیات فتح المبین بود.»

زندگی به سبک شهدا/شهیدعلی اصغرغلامی نیاکی

زندگی به سبک شهدا/شهیدمحمدکاظم مرادی نیاکی

زندگی به سبک شهدا/شهیدسیدعبدالله قریشی نیاکی