احیاگر معروف

حرفهای شنیدنی و شیرین خدا با بانوان(1)

به گزارش احیاگرمعروف،  سایت «چادری ها» نوشت:

 ویژه نامه تصویری آیاتی از قرآن کریم که روی سخنش با بانوان است.

دریافت تصویر باکیفیت

اسامی یاران شیطان و ماموریت هایشان

به گزارش احیاگرمعروف،  سایت «فرهنگ نیوز» نوشت:

در سفینة البحار آمده است که شیطان یارانی دارد که برای وسوسه انسان ها به او یاری می رسانند. این شیاطین در هر موقعیت زمانی و مکانی، در خدمت ابلیس هستند تا او را به اهدافش برسانند. اسامی آنان از این قرار است:

1_ ولهان؛ انسان را در طهارت و نماز وسوسه می کند و به شک می اندازد که این نماز باطل است

2_هفاف؛ ماموریت دارد که در بیابانها و صحراها انسان را اذیت کند و برای ترسانیدن او را به وهم و خیال اندازد یا به شکل حیوانات گوناگون به نظر انسان درآید

3_ زلنبور؛ موکل بازاری هاست. لغویات و دروغ، قسم دروغ و مدح کردن متاع را نزد آنها زینت می دهد.

4_ ثبر؛ در وقتی که مصیبتی به انسان وارد می شود، صورت خراشیدن، سیلی به خود زدن، یقه و لباس پاره کردن را برای انسان پسندیده جلوه می دهد.

5_ابیض؛ انبیا را وسوسه می کند - یا ماءمور به خشم در آوردن انسان است و غضب را پیش او موجه جلوه می دهد و به وسیله آن خونها ریخته می شود.

6_اعور؛ کارش تحریک شهوات در مردان و زنها است و آنها را به حرکت می آورد! و انسان را وادار به زنا می کند
(اعور، همان شیطانی است که بر صیصای عابد را وسوسه کرد تا با دختری زنا کند.)

7_داسم؛ همواره مراقب خانه هاست. وقتی انسان داخل خانه شد و سلام نکرد و نام خدا را بر زبان نیاورد، با او داخل خانه می شود و آن قدر وسوسه می کند تا شر و فتنه ایجاد نماید

8_مطرش؛ کار او پراکندن اخبار دروغ یا دروغ هایی است که خود جعل کرده؛ در حالی که حقیقت ندارند.

9_قنذر؛ او نظارت بر زندگی افراد می کند. هر کس چهل روز در خانه خود طنبور داشته باشد؛ غیرت را از او بر می دارد، به طوری که انسان در برابر ناموس خود بی تفاوت می شود.

10_دهار؛ ماءموریت او آزار مؤمنان در خواب است. به طوری که انسان خواب های وحشتناک می بیند، یا در خواب به شکل زنان نامحرم در می آید و انسان را وسوسه می کند تا او را محتلم کند.

11_قبض؛ وظیفه او تخم گذاری ست. روزی سی عدد تخم می گذارد. ده عدد در مشرق و ده عدد در مغرب و ده عدد زمین، از هر تخمی عده ای از شیاطین و عفریت ها و غول ها و جن بیرون می آیند که تمام آنها دشمن انسان اند.)

12_تمریح؛ امام صادق علیه السلام فرمودند: برای ابلیس - در گمراه ساختن افراد - کمک کننده ای به نام (تمریح) وی در آغاز شب بین مغرب و مشرق به وسوسه کردن، وقت مردم را پر می کند.
13_قزح؛ ابن کوا از امیرالمؤمنین علیه السلام از قوس و قزح پرسید، حضرت فرمود: قوس قزح مگو؟! زیرا نام شیطان (قزح) است بلکه بگو قوس اله و قوس الرحمن

14_زوال؛ مرحوم کلینی از عطیة بن المعزام روایت کرده که وی گفت: در خدمت حضرت صادق علیه السلام بودم و از مردانی که دارای مرض (ابنه) بوده و هستند یاد کردم. حضرت فرمود: (زوال) پسر ابلیس با آنها مشارکت می کند ایشان مبتلا به آن مرض می شوند.

15_لاقیس؛ او یکی از دختران شیطان و کارش وادار کردن زنان به هم جنس بازی است او مساحقه را به زنان قوم لوط یاد داد.

16_متکون؛ شکل خود را تغییر می دهد و خود را به صورت بزرگ و کوچک در می آورد و مردم را گول می زند و این وسیله آنان را وادار به گناه می کند.

. 17_مذهب؛ خود را به صورت های مختلف در می آورد، مگر به صورت پیغمبر و یا وصی او. مردم را با هر وسیله که بتواند گمراه می کند.

18_خنزب؛ بین نمازگزار نمازش حایل می شود؛ یعنی توجه قلب را از وی برطرف می کند. در خبر است که: عثمان بن ابی العاص بن بشر در خدمت حضرت رسول صلی الله علیه و آله عرض کرد: شیطان بین نماز و قرائت من حایل می شود - یعنی حضور قلب را از من می گیرد - حضرت جواب داد: نامش شیطان (خنزب) است. پس هر زمان از او ترسیدی به خدا پناه ببر.

19_مقلاص؛ موکل قمار است. قمار بازها همه به دستور او رفتار می کنند. به وسیله قمار و برد و باخت اختلاف و دشمنی در میان آنان به وجود می آورد.

20_طرطبه؛ از دختران آن ملعون می باشد. کار او وادار کردن زنان به زنا است و هم جنس بازی را هم به آنان تلقین می کند.

منبع: سفینة البحار، جلد 1، ص 99 و ص100

منبع:فرهنگ نیوز

چرا به حضرت مهدی (عج)، بقیة الله می گوییم؟

به گزارش فرهنگ نیوز، بقیه الله به معنای باقی ماندن چیزی یا کسی از ناحیه خداوند برای مردم است. به تعبیر دیگر، هر موجود نافع که از طرف خداوند برای بشر باقی مانده و مایه خیر و سعادت او گردد، «بقیه الله» محسوب می شود.

به عبارتی درست تر بقیّة اللّه یعنی بقیه و بازماندۀ خلفای خدا در زمین از انبیا و اوصیا یا کسانی که خدا به وسیلۀ آن‌ها بندگانش را باقی می‌دارد و مورد رحمت قرار می‌دهد.

هرچند از بعضی احادیث استفاده می‌شود که این لقب بر همۀ خاندان رسالت علیهم السّلام اطلاق می‌شود و همۀ آن‌ها بقیّة اللّه هستند. در زیارت جامعه به همۀ آن ذوات مقدس به این عنوان عرض سلام داریم:

«السّلام علی الأئمّة الدعاة و القادة الهداة و السادة الولاة و الذادة الحماة و أهل الذکر و أولی الأمر و بقیّة اللّه و خیرته.»(۱)

اما در بسیاری از احادیث این لقب شریف به خصوص به حضرت صاحب الامر علیه السّلام اطلاق شده و آن وجود مقدس خود را به این عنوان معرفی نموده و سایر بقیة اللّه‌ها حضرتش را به این نام نامیده‌اند. به حدّی این لقب با آن حضرت ارتباط پیدا نموده که به صورت لقب اختصاصی حضرتش درآمده است؛ به‌طوری که تا بقیة اللّه گفته می‌شود جز آن بقیة اللّه منتظر به نظر نمی‌آید.

شاید سرّ مطلب این باشد که این بقیة اللّه، بقیّۀ تمام بقیّة اللّه‌هاست و پس از او دیگر بقیة اللهی نیست. هرکدام از حجج الهیّه که از آغاز عالم آمدند، گرچه بقیة اللّه بودند و خدا آن‌ها را برای هدایت خلق باقی و بجا گذارده بود، بعد از هریک دیگری می‌آمد و اگر بقیة اللهی از دنیا می‌رفت، بقیة اللهی دیگر به جا می‌ماند و این رشته باقی بود. ولی آن وجود مقدّس، بقیه‌ای است که پس از او دیگر بقیّه‌ای نیست؛ آخرین بقیة اللّه است. با آمدن او دیگر بقیّه‌ای باقی نمانده است که بیاید.(۲) و از آنجا که مهدی موعود(عج) آخرین پیشوا و بزرگترین رهبر انقلابی پس از قیام پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است یکی از روشن ترین مصادیق «بقیه الله» می باشد و از همه به این لقب شایسته تر است.(۳)


در روایات متعددی به حضرت مهدی لقب «بقیه الله» داده شده است. از جمله در روایتی آمده است «چون حضرت خروج کند پشت کند به کعبه و جمع می شود سیصد و سیزده مرد و اول چیزی که تکلم می فرماید این آیه است: «بقیه الله خیر لکم ان کنتم مؤمنین» پس می گوید «منم بقیه الله و حجت و خلیفه او درمیان شما. سپس هیچ کس بر او سلام نمی کند مگر این که می فرماید: «السلام علیکم یا بقیه الله فی ارضه»(۴)

منابع:

۱- بخشی از زیارت جامعه کبیره ، مفاتیح الجنان

۲-موعودنامه، فرهنگ الفبایی مهدویت صص۱۷۲-۱۷۱

۳- تفسیر نمونه، ج ۹، ص ۲۰۴

۴- منتهی الآمال شیخ عباس قمی ص۱۱۰۹

گناه چیست؟

از اساتید اخلاق متعددی بارها وبارها شنیده ام که اگر می خواهید مسیر معرفت خدا را طی کنید گناه نکنید.

این گناه به چه معناست؟ آیا گناه بزرگ،کوچک داره یا فرقی نمی کند؟

گناه به معنى خلاف است و دراسلام هر کارى که برخلاف فرمان خداوند باشد، گناه محسوب مى شود.
گناه هر چند کوچک باشد چون نافرمانى خداست، بزرگ است.
رسول اکرم صلى االله علیه وآله در سخنى به ابوذر فرمودند:« لاتنظر الى صغر الخطیئة و لکن انظر الى من عصیته ». کوچکى گناه را ننگر، بلکه بنگر چه کسى را نافرما می کنى1.

پس از الان فهمیدیم گناه یعنی نافرمانی خدا ،نافرمانی خدا یعنی دور شدن از خدا...

1.مجموعه ورام، ج ٢ص ٥٣

منبع:مذّکر

حرفهای شنیدنی و شیرین خدا با بانوان

شماره ۱:

شماره ۲:

بقیه تصاویردرادامه مطلب

چهل حدیث درپیرامون محرم وعزاداری امام حسین ع

امام رضا علیه السّلام فرمودند: ‌
کان ابى اذا دخل شهر المحرم لا یرى ضاحکا و کانت الکابة تغلب علیه حتى یمضى منه عشرة ایام، فاذا کان الیوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه...؛
هر گاه ماه محرم فرا مى رسید، پدرم (موسى بن جعفر) دیگر خندان دیده نمى شد وغم و افسردگى بر او غلبه مى یافت تا آن که ده روز از محرم مى گذشت، روز دهم محرم که مى شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.
امالى صدوق، ص 111
امام رضا علیه السّلام به دعبل فرمودند:
یا دعبل! احب ان تنشدنى شعرا فان هذه الایام حزن کانت علینا اهل البیت؛
اى دعبل! دوست دارم که برایم شعرى بسرایى و بخوانى، چرا که این روزها (ایام عاشورا) روز اندوه و غمى است که بر ما خاندان رفته است.
جامع احادیث الشیعه، ج 12، ص567
امام رضا علیه السّلام به ریان بن شبیب فرمودند:
یا ابن شبیب! ان کنت باکیا لشى ء فابک للحسین بن على بن ابى طالب (علیه السّلام) فانه ذبح کما یذبح الکبش؛
اى پسر شبیب! اگر بر چیزى گریه مى کنى، بر حسین بن على بن ابى طالب (علیه السّلام) گریه کن، چرا که او را مانند گوسفند سر بریدند.
بحارالانوار، ج 44، ص 286
امام رضا علیه السّلام به «ریان بن شبیب» فرمودند:
ان سرک ان تکون معنا فى الدرجات العلى من الجنان فاحزن لحزننا و افرح لفرحنا؛
اگر تو را خوشحال مى کند که در درجات والاى بهشت با ما باشى، پس در اندوه ما غمگین باش و در شادى ما خوشحال باش.
جامع احادیث الشیعه، ج 12، ص549
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لکل شیى ء ثواب الا الدمعة فینا؛
هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشکى که براى ما ریخته شود ـ که چیزى با آن برابرى نمى کند و مزد بى اندازه داردـ .
جامع احادیث الشیعه، ج 12، ص548
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
من دمعت عینه فینا دمعة لدم سفک لنا او حق لنا نقصناه او عرض انتهک لنا او لأحد من شیعتنا بوأه الله تعالى بها فى الجنة حقبا؛
هر کس که چشمش در راه ما گریان شود، به خاطر خونى که از ما ریخته شده است، یا حقى که از ما گرفته اند، یا آبرویى که از ما یا یکى از شیعیان ما برده و هتک حرمت کرده اند، خداى متعال به همین سبب، او را در بهشت جاودان، براى ابد جاى مى دهد.
امالى شیخ مفید، ص175
امام صادق (علیه السّلام) به «مسمع» که از سوگواران و گریه کنندگان بر عزاى حسینى بود، فرمودند:
...رحم الله دمعتک، اما انک من الذین یعدون من اهل الجزع لنا و الذین یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا، اما انک سترى عند موتک حضور آبائى لک...؛
خدا، اشک تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش، تو از آنانى که از دلسوختگان ما به شمار مى آیند، و از آنانى که با شادى ما شاد مى شوند و با اندوه ما غمگین مى گردند. آگاه باش! تو هنگام مرگ، شاهد حضور پدرانم بر بالین خویش خواهى بود.
وسائل الشیعه، ج 10، ص397
امام صادق علیه السّلام از فضیل پرسید: آیا دور هم مى نشینید و حدیث و سخن مى گویید؟ گفت: آرى، حضرت فرمودند:
ان تلک المجالس احبها فأحیوا امرنا، فرحم الله من احیى امرنا؛
این گونه مجالس را دوست دارم، پس امر(امامت) ما را زنده بدارید. خداى رحمت کند کسى را که امر و راه ما را احیا کند.
وسائل الشیعه، ج 10، ص392
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لما مات ابراهیم بن رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) حملت عین رسول الله بالدموع ثم قال النبى (صلی الله علیه و آله و سلم): تدمع العین و یحزن القلب و لا نقول ما یسخط الرب و انا بک یا ابراهیم لمحزونون؛
چون ابراهیم پسر رسول خدا از دنیا رفت، چشم پیامبر پر از اشک شد. سپس پیامبرفرمودند: چشم، اشکبار مى شود و دل غمگین مى ‌شود، ولى چیزى نمى گوییم که خدا را به خشم آورد، و ما در سوگ تو اى ابراهیم اندوهناک هستیم.
بحارالانوار، ج 22، ص157
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
من قال فینا بیت شعر بنى الله له بیتا فى الجنة؛
هر کس در راه ما و براى ما یک بیت شعر بسراید، خداوند براى او خانه اى در بهشت، بنا مى کند.
وسائل الشیعه،ج 10، ص467
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
ما من احد قال فى الحسین شعرا فبکى و ابکى به الا اوجب الله له الجنة و غفر له؛
هیچ کس نیست که درباره حسین (علیه السّلام) شعرى بسراید و بگرید و با آن بگریاند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شیخ طوسى، ص289
ابوهارون مکفوف مى گوید: خدمت امام صادق علیه السّلام رسیدم. امام به من فرمودند:
انشدنى، فأنشدته فقال: لا، کما تنشدون و کما ترثیه عند قبره... ؛
«برایم شعر بخوان». پس برایش اشعارى خواندم. فرمودند: این طور نه، همان طور که (براى خودتان) شعر خوانى مى کنید و همان گونه که نزد قبر حضرت سید الشهداء مرثیه مى خوانى.
بحارالانوار، ج 44، ص287
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
قال لى ابى: یا جعفر! اوقف لى من منالى کذا و کذا النوادب تندبنى عشر سنین بمنى ایام منى؛
پدرم امام باقر(علیه السّلام) به من فرمودند: اى جعفر! از مال خودم فلان مقدار وقف نوحه‌خوانان کن که به مدت ده سال در «منا» در ایام حج، بر من نوحه‌خوانى و سوگوارى کنند.
بحارالانوار، ج 46، ص220
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
نیح على الحسین بن على سنة فى کل یوم و لیلة و ثلاث سنین من الیوم الذى اصیب فیه؛
یک سال تمام، هر شب و روز بر حسین بن على (علیه السّلام) نوحه‌خوانى شد و سه سال، در روز شهادتش سوگوارى برپا گشت.
بحارالانوار،ج 79، ص102
امام باقر علیه السّلام فرمودند:
مر على بکربلا فى اثنین من اصحابه قال: فلما مر بها ترقرقت عیناه للبکاء ثم قال: هذا مناخ رکابهم و هذا ملقى رحالهم و هیهنا تهراق دماؤهم، طوبى لک من تربة علیک تهراق دماء الأحبة؛
امیرالمؤمنین (علیه السّلام) با دو تن از یارانش از «کربلا» گذر کردند، حضرت، هنگام عبور از آنجا، چشمهایش اشک‌آلود شد، سپس فرمودند: اینجا مرکب‌هایشان بر زمین مى خوابد، اینجا محل بار افکندنشان است و اینجا خون‌هایشان ریخته مى شود، خوشا به حال تو اى خاکى که خون دوستان بر روى تو ریخته مى شود!
بحارالانوار، ج 44، ص 258
امام باقر علیه السّلام نسبت به کسانى که در روز عاشورا نمى توانند به زیارت امام حسین علیه السلام بروند، این گونه دستور عزادارى دادند و فرمودند:
ثم لیندب الحسین و یبکیه و یأمر من فى داره بالبکاء علیه و یقیم فى داره مصیبته باظهار الجزع علیه و یتلاقون بالبکاء بعضهم بعضا فى البیوت و لیعز بعضهم بعضا بمصاب الحسین (علیه السّلام) ؛
بر (امام) حسین علیه السّلام ندبه و عزادارى و گریه کند و به اهل خانه خود دستور دهد که بر او بگریند و در خانه اش با اظهار گریه و ناله بر حسین علیه السّلام، مراسم عزادارى بر پا کند و یکدیگر را با گریه و تعزیت و تسلیت گویى در سوگ (امام) حسین علیه السّلام در خانه هایشان ملاقات کنند.
کامل الزیارات، ص175
امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
ایما مؤمن دمعت عیناه لقتل الحسین و من معه حتى یسیل على خدیه بوأه الله فى الجنة غرفا ؛
هر مؤمنى که چشمانش براى کشته‌شدن حسین بن على (علیه السّلام) و همراهانش اشکبار شود و اشک بر صورتش جارى شود، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد.
ینابیع المودّه، ص429
امام حسین علیه السّلام فرمودند:
من دمعت عیناه فینا قطرة بوأه الله عز و جل الجنة؛
چشمان هر کس که در مصیبتهاى ما قطره اى اشک بریزد، خداوند او را در بهشت جاى مى دهد.
احقاق الحق، ج 5، ص523
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
ما مِنْ عَیْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِیَتْ مِنْهُ ؛
هیچ چشمى نیست که براى ما بگرید، مگر اینکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سیرابش مى کنند.
جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 554
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
تزاوروا و تلاقوا و تذاکروا و احیوا امرنا
به زیارت و دیدار یکدیگر بروید، با هم به سخن و مذاکره بنشینید و امر ما را (کنایه از حکومت و رهبرى) زنده کنید.
بحارالانوار،ج71،ص352

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَینِ علیه السّلام عِشْرینَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَیْنَ یَدَیْهِ طَعامٌ اِلاّبَکى؛
امام زین العابدین علیه السّلام بیست ساله (به یاد عاشورا) گریستند و هرگز طعامى پیش روى او نمى گذاشتند مگر اینکه گریه مى کردند.
بحارالانوار، ج 46، ص 108
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
مَنْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَیْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ ؛
نزد هر کس که از ما (و مظلومیت ما) یاد شود و چشمانش پر از اشک گردد،خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 285
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
یا دِعبِلُ! اِرْثِ الحُسَیْنَعلیه السّلام فَاَنْتَ ناصِرُنا وَ مادِحُنا ما دُمْتَ حَیّاً فَلا تُقصِرْ عَنْ نَصْرِنا مَا اسْتَطَعْتَ ؛
اى دعبل ! براى حسین بن على علیه السّلام مرثیه بگو، تو تا زنده اى ، یاور و ستایشگر مایى، پس تا مى توانى ، از یارى ما کوتاهى مکن .
جامع الاحادیث، ج12، ص567
امام على علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ اللّهَ ... اِخْتارَ لَنا شیعَةً یَنْصُرُونَنا وَ یَفْرَحُونَ بِفَرَحِنا وَ یَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا ؛
خداوند براى ما، شیعیان و پیروانى برگزیده است که ما را یارى مى کنند، با خوشحالى ما خوشحال مى شوند ودر اندوه و غم ما، محزون مى گردند.
غررالحکم ، ج 1، ص 235
امام حسین علیه السّلام فرمودند:
اَنا قَتیلُ الْعَبْرَةِ لا یَذْکُرُنى مؤ مِنٌ اِلاّ بَکى؛
من کُشته اشکم . هیچ مؤ منى مرا یاد نمى کند مگر آنکه (بخاطر مصیبتهایم ) گریه مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 279
امام سجاد علیه السّلام فرمودند:
اِنّى لَمْ اَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنى فاطِمَةَ اِلاّ خَنَقَتْنى لِذلِکَ عَبْرَةٌ ؛
من هرگز شهادتِ فرزندان فاطمه (علیها السّلام) را به یاد نیاوردم، مگر آن که بخاطر آن، چشمانم اشکبار گشت .
بحارالانوار، ج 46، ص 109
امام باقر علیه السّلام پس از شنیدن سروده‌هاى (کمیت) درباره اهل بیت علیهم السلام، گریست و سپس فرمودند:
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ یَخْرُجُ مِنْ عَیْنَیْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَیْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النّارِ ؛
هیچ کس نیست که ما را یاد کند، یا نزد او از ما یاد شود و از چشمانش هر چند به اندازه بال پشه اى اشک آید، مگر آنکه خداوند برایش در بهشت ، خانه اى بنا کند و آن اشک را حجاب میان او و آتش دوزخ قرار دهد.
الغدیر، ج2، ص202
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
یا زُرارَةُ! اِنَّ السَّماءَ بَکَتْ عَلَى الْحُسَیْنِ اَرْبَعینَ صَباحاً ؛
اى زراره ! آسمان چهل روز، در سوگ حسین بن على علیه السّلام گریه کرد.
جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص 552
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
کُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُکاءِ مَکْرُوهٌ سِوَى الْجَزَعُ وَ الْبُکاءُ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام ؛
هر نالیدن و گریه اى مکروه است ، مگر ناله و گریه بر حسین (علیه السّلام).
بحارالانوار، ج 45، ص 313
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِنَّ النَّبىَّ لَمّا جائَتْهُ وَفاةُ جَعْفَرِ بنِ اَبى طالبٍ وَ زَیْدِ بنِ حارِثَةَ کانَ اَذا دَخَلَ بَیْتَهُ کَثُرَ بُکائُهُ عَلَیْهِما جِدّاً وَ یَقولُ: کانا یُحَدِّثانى وَ یُؤ انِسانى فَذَهَبا جَمیعاً ؛
وقتى خبر شهادت جعفر بن ابى طالب و زید بن حارثه به پیامبر خدا رسید، از آن پس هرگاه وارد خانه مى شدند، بر آن دو شهید به شدّت مى گریستند و مى فرمودند: آن دو شهید، با من هم سخن و همدم و انیس بودند، و هر دو رفتند.
من لایحضره الفقیه ، ج 1، ص 177
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبیلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ علیه السّلام : یَجِبُ اَنْ یُکْتَبَ هذا الْحَدیثُ بِالذَّهَبِ ؛
نَفَس کسى که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست . سپس امام صادق علیه السّلام افزودند: این حدیث را باید با طلا نوشت.
امالى شیخ مفید، ص 338
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اَرْبَعَةُ الا فِ مَلَکٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام شُعْثٌ غُبْرٌیَبْکُونَهُ اِلى یَوْمِ القِیامَةِ ؛
چهار هزار فرشته نزد قبر سیدالشهدا علیه السّلام ژولیده و غبارآلود، تا روز قیامت بر آن حضرت مى گریند.
کامل الزیارات ، ص 119
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیى فیهِ اَمْرُنا لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ ؛
هر کس در مجلسى بنشیند که در آن ، امر (و خطّ و مرام ما) احیا مى شود، دلش در روزى که دلها مى میرند، نمى میرد.
بحارالانوار، ج 44، ص 278
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
فَعَلى مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ ؛
گریه کنندگان باید بر کسى همچون حسین علیه السّلام گریه کنند، چرا که گریستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ریزد.
بحارالأنوار، ج44، ص 284.
امام رضا علیه السّلام به ریّان بن شبیب فرمودند:
یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً ؛
اى پسرشبیب! اگر بر حسین علیه السّلام آن قدر گریه کنى که اشگهایت بر چهره ات جارى شود، خداوند همه گناهانت را که مرتکب شده اى مى آمرزد؛ کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد.
امالى صدوق ، ص 112
امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى جَعَلَ فىِ النّاسِ مَنْ یَفِدُ اِلَیْنا وَ یَمْدَحُنا وَ یَرْثى لَنا؛
خدا را سپاس که در میان مردم ، کسانى را قرار داد که به سوى ما مى آیند و بر ما وارد مى شوند و ما را مدح و مرثیه مى گویند.
وسائل الشیعه، ج10، ص469
پیامبر اکرم صلّى اللّه علیه و آله فرمودند:
یا فاطِمَةُ! کُلُّ عَیْنٍ باکِیَهٌ یَوْمَ الْقیامَةِ اِلاّ عَیْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَینِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنّةِ؛
فاطمه جان !روز قیامت هر چشمى گریان است ؛ مگر چشمى که در مصیبت و عزاى حسین گریسته باشد،که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293
امام رضا علیه السّلام فرمودند:
مَنْ کانَ یَوْمُ عاشورا یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ جَعَلَ اللّهُ عَزّوَجَلّ یَوْمَ القیامَةِ یَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ؛
هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه اش باشد، خداوند روز قیامت را براى او روزشادى و سرور قرار مى دهد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284
پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله فرمودند:
اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً؛
براى شهادت حسین علیه السلام ، حرارت و گرمایى در دلهاى مؤ منان است که هرگز سرد و خاموش نمى شود.
جامع احادیث الشیعه ، ج 12، ص556

منبع:سایت راسخون

سه خصلت برای روز قیامتمان...

دریافت تصویربا کیفیت

منبع:مذکّر

حج اکبر - ویژه نامه عید سعید قربان

حج اکبر

منبع:سایت راسخون

لقمه حلال و مال حرام !

از مسائلی که باید والدین توجه داشته باشند آن است که در تغذیه فرزندان به فکر لقمه حلال باشند ، زیرا اگر بدن از لقمه حلال تغذیه نکند ، حتی سخنان امام معصوم (ع) هم در او اثر نخواهد کرد .
امام حسین (ع) در روز عاشورا ، سه بار با مردم گفتگو فرمود ، آنان گوش ندادند و امام (ع) فرمود : به طور قطع شکم شما از حرام پر شده است : « مُلِئَت بُطونُکُم مِنَ الحَرام » .
اصحاب کهف که مورد ستایش قرآن هستند ، پس از خواب طولانی که بیدار شدند ، به سراغ پاک ترین غذا رفتند : « أیها أزکی طعاماً » .
کم فروشی و لقمه حرام ، بستری برای فجور و فساد هستند و این دو نیز بستری برای تکذیب می شوند . قرآن ابتدا می فرماید : « ویل للمطففین » ؛ وای بر کم فروشان که لقمه حرام می خورند ؛ سپس می فرماید : إن کتاب الفجار » یعنی این لقمه حرام ، انسان را به فجور می کشاند . سپس در ادامه آیات می فرماید : « ویل یومئذٍ للمکذبین » . فسق و فجور بستری برای تکذیب می شوند .

برگرفته از کتاب شیوه های دعوت به نماز استاد قرائتی

منبع:آقای طراح

با او تنهایی معنا ندارد...

منبع:شهیدقرن21